Sint Petersburg
Na alweer een gigantisch lange treinrit ben ik uiteindelijk aangekomen in het mooie Sint Petersburg. De eerste indruk was meteen goed, aangenaam meisje dat me is komen oppikken, Engelse informatie
op de meeste borden in het station, kon niet missen. Daarna heb ik even rondgehangen in de buurt van het hotel, wachtend tot ik eindelijk als verrassingetje voor Cis richting het vliegveld kon
vertrekken om hem op te pikken. Wachten, wachten, wachten, ... En dan eindelijk: ha, mijn liefje! Hihi.
Samen op verkenning, toch even wennen na anderhalve maand mijn zin doen, gaan en staan waar ik wil, en nu rekening houden met een liefje dat echt ALLES wil gezien hebben, en zoveel mogelijk op zo
weinig mogelijk tijd (of toch: zo lijkt het voor mij, ik heb tijd nodig om te kijken, hangen, slenteren, zijn in deze immense steden vol mensen, tijd om dingen te plaatsen, te overdenken, maar ik
ben dan ook al eventjes weg van huis en al die nieuwe dingen zitten nog zo vers in het geheugen dat het soms lijkt alsof ik vol zit :)), maar hoe geweldig is het om eens samen te kunnen gaan eten
en hangen, ervaringen delen, met open mond gapen naar deze indrukwekkende stad (ze wordt met recht overal aangeprezen en geliefkoosd).
We hebben de week dan ook goed weten te vullen, met Cis als fotograaf is het best wel tof om gewoon wat rond te kijken ;). We hebben de stad verkend te voet en daarna per bootje, het Peter and Paul
fortress bezocht (en Cis heeft me daar afgejaagd: tentoonstelling na tentoonstelling, fieuw, maar wel heel interessant), een Samurai tentoonstelling bezocht, een veel te zotte kerk bekeken en erg
staan gapen eenmaal binnen, een artillerie museum bezocht, ... en ten slotte, als kersje op de taart: de hermitage, jeetje, daar ben je niet uitgekeken op een paar uur (maar wel voldaan).
Sint Petersburg was dan ook een mooie afsluiter van mijn reis, hoewel zo anders van al wat ik eerder gezien heb, toch ook een beetje thuiskomen in een nieuwe stad. Ik begrijp ook waarom mensen me
zeiden dat ik me hier goed zou voelen, maar ook ik zie dat dit niet te vergelijken valt met het Rusland dat ik elders gezien heb. Voor mij is dit een Europese stad met Russische roots, maar dat
heeft wel degelijk zijn charmes :)
Zo, nu zitten we hier in de luchthaven van Helsinki, richting België en ook mijn eerste stapjes terug thuis zijn alweer vertraagd...
Beijing-Krasnojarsk
Vrijdagavond ben ik samen met David nog lekker iets gaan drinken, op de laatste avond in Beijing. Daar ontmoetten we twee jongens uit Zweden en later nog twee andere jongens uit Canada. Het werd
dan ook een gezellige avond waarbij we veel konden leren want na een paar pintjes wordt ook David een klein spraakwatervalletje ;)
Een van de Canadese jongens sprak over Beijing als een 'slow grower' waarmee hij bedoelde dat het even tijd kost om te wennen aan deze immense Chinese stad en haar aparte cultuur, maar eens je
eraan gewend ben dat je ervan begint te houden. Ik denk dat hij daarmee wel de nagel op de kop sloeg: het kost tijd om deze cultuur, zo verschillend van de onze, te leren begrijpen en appreciëren,
maar na een paar dagen Beijing geraak je er wel aan gewend en zie je de vele mogelijkheden in deze stad. Gisteren in het hostel zij een Australische jongen net hetzelfde over Moskou, en ik denk dat
daar inderdaad hetzelfde geldt, ook al is het zo anders, ook in Rusland heb je tijd nodig om te wennen aan de Russische gewoontes. Misschien telt dit wel voor zo goed als alle steden die behoren
tot een ander continent of een andere cultuur dan de onze :)
Toen ik later thuiskwam, lag er een briefje voor mij aan de deur waarop stond dat mijn gids me zou opwachten om me naar het station te begeleiden, een gehele verrassing aangezien op mijn planning
stond dat ik op eigen gelegenheid daar moest geraken. Toen ik dan 's avonds had uitgecheckt, bleek het hetzelfde meisje te zijn als het meisje dat ons opgehaald had toen we aankwamen, en ze was wat
vroeger dus hebben we samen al kletsend onze tijd gevuld (en heb ik opgemerkt hoe verschillend de wereld kan zijn vanuit een ander perspectief). Toen werd het tijd om naar het station te
vertrekken, daar afgezet ontmoette ik een medereizigster, Daila from Australia, die ook voor de eerste keer alleen op reis is en eerst naar Japan is geweest om nu naar Ulan-Ude en dan Moskou en
Sint Petersburg te trekken. Zo zie je maar, ik ben dus niet de enige toerist op deze trein! Ze zit echter ergens helemaal anders, maar ik denk dat ik haar één van de dagen wel een bezoekje kan gaan
brengen, uiteindelijk zit ik toch alleen in mijn coupé, en alleen in de coupé naast mij zit nog een hoopje Chinezen, voor de rest is het hier leeg met een grumpy provodnik ;) Het is toch een beetje
thuiskomen op deze Russische trein met deze boos uitziende meneer, die uiteindelijk best wel lief is en alvast alle papieren voor mij ingevuld heeft voor aan de grens :D
Dag 38; Krasnojarsk
Na een lange rit door een prachtig herfstlandschap ben ik gisteren aangekomen in het grijze Krasnojarsk. Daar stond een mevrouw me op te wachten om me naar de homestay te brengen, een kamertje in
haar appartement. Best speciaal om in het huis van een ander te leven, maar ook heel gezellig om de typische geluiden van een bewoonde plek te aanhoren, bezoek te krijgen van zoon en zijn vriendin
die een snelbezoekje brengen en komen eten, een beetje hangen voor mijn laptop, het voelt bijna als thuis :)
Als ik hier zit bij Nadya die amper Engels spreekt en toch haar thuis openstelt voor vreemden, dan bedenk ik me dat ik dat ook best wel zou willen doen. Het moet best speciaal zijn om op die manier
mensen van overal te leren kennen, gewoontes leren (h)erkennen, en gewoon een beetje leven in je huis te hebben.
Vandaag ben ik dan een (te) snelbezoekje aan het Stolby natuurreservaat gaan brengen met de Engelssprekende Anna, leeftijdsgenoot en werkende student. Het werd een gezellige wandeling (of zeg ik beter heuse berg- en rotsbeklimming over moeilijk begaanbare paden en steile rotswanden?) aangevuld met een babbel over alles en niets, over studeren, filosofie en reizen, over verschillen tussen culturen (Russen houden niet van Chinezen denk ik, net zoals Mongoliërs niet van Chinezen houden. Ok, er is misschien een groot verschil en misschien is hun hoeveelheid best angstaanjagend, maar het zijn tenslotte toch ook maar mensen zoals jij en ik? Zo zie je maar hoeveel invloed geschiedenis, politiek en onderwijs hebben op het perspectief van individuen...), aangevuld met weetjes over Krasnojarsk en dit mooie natuurreservaat, waar beren leven (!), maar die we helaas (gelukkig volgens Anna) niet zijn tegengekomen (hoewel er toch sprake was van enkele twijfelachtige voetsporen, boeh!). Als ik hier ben, zie ik hoeveel voor- en nadelen zo'n begeleidende gids heeft: natuurlijk weet je niet de wegen (ik was zelf nooit zo zot geweest op te klimmen waar zij mij leidde, maar zij was denk ik wel blij om eens een jong meisje te begeleiden waarmee ze zo'n dingen kan proberen) en alle leuke weetjes blijven ook achterwege, maar ik had het toch fijn gevonden om wat langer te verblijven, maar daar dacht ik dan zelf weer pas aan na het laattijdige middageten en wanneer we alweer op de bus terug zaten, maar uiteindelijk ben ik best wel moe en voldaan :)
Morgen ga ik deze stad verkennen, en ik kreeg ondertussen een berichtje van de zoon des huizes dat hij een Engels boek voor mij heeft dus misschien kan ik dat ook ineens oppikken :) (ik word echt al heel deze reis omringd door schatjes, van vrouwen die lolly's geven tot jongens die boeken zoeken, hopelijk blijft het geluk aan mijn zijde ;)). Update: vandaag de stad verkend, wou naar het regionale museum, zogezegd het beste museum van Siberië met een leuk souvenirwinkeltje waar je toffe kaartjes e.d. kan kopen, maar helaas! Poetsdag, van alle dagen net vandaag? Dju toch... Dan maar wat rondgewandeld, musjes gevoederd, veel te dure, maar heerlijke koffie gaan drinken, nog beetje wandelen, iets gaan drinken en wachten op Igor (zoon van), die dan blijkbaar ook bij de mama ging eten vandaag dus met mij de bus heeft genomen en ineens met mij boodschapjes voor morgen is gaan doen, handig! Morgen dus doucheke nemen, inpakken, pasta koken voor op de trein en hupsakee, op naar de volgende en laatste stop (en een blij weerzien, hihi). Het voelde best raar vandaag toen ik rustig zat te genieten op een bankje en plots besefte dat dit de laatste stop alleen was, bijna het einde... Of alvast een begin?
Beijing
Mijn eerste dag werd een dagje rond kuieren door de stad op zoek naar een Engels stadsplan (dat uiteindelijk gewoon te verkrijgen was in het hostel zelf), en wat rondkijken, de metro uitproberen en ook mijn treinticket terug gaan halen met een taxi. Rustig dagje dus om de stad te verkennen :)
Dinsdag zijn we naar de grote muur geweest, helaas heeft het weer niet echt mee gewerkt dus van dat prachtige uitzicht hebben we helaas niet echt kunnen genieten. De mist zorgde daarentegen wel voor een mysterieus gevoel daar bovenop die gigantische oude muur; de warmte zorgde helaas voor een enorm bezwete en natte rug, maar het trappenlopen was het zeker waard! Wat een uitzicht, en het voelt echt speciaal om rond te lopen op deze eeuwenoude constructie. 's Avonds heb ik dan afgesproken met David, vriend van Martin, en zijn we samen iets gaan eten en drinken, het werd een leuk avondje in aangenaam gezelschap, zeker voor herhaling vatbaar :)
Woensdag ben ik samen met een kamergenoot, Gabriêl naar de Verboden Stad geweest, wauw, zo immens groot en zoveel te zien, je geraakt niet uitgekeken. Dit alles met een prachtig zonnetje, een mooie blauwe heldere hemel en een sterk windje dat voor verkoeling zorgt, kan niet beter (ik moet wel toegeven dat ik verrast was toen ik 's morgens op stond met deze mooie heldere hemel, de voorbije dagen was het immers steeds grijs maar warm en je kon in de verte een zon zien daar ergens boven al dat grijs, dus ging ik er vanuit dat dit de smog was, maar nu weet ik het toch niet meer helemaal...). Hierna zijn we nog een stuk verder gewandeld naar een park van waaruit we een overzicht op de Verboden Stad konden zien, om daarna nog wat verder te wandelen (uiteindelijk hebben we uren gewandeld vooraleer moe en voldaan terug te kunnen keren naar het hostel), waarna we nog gezellig zijn gaan eten met ons derde kamergenootje, Kristina, alweer een leuke dag in deze gigantische stad. Hoewel het de eerste dag echt enorm wennen was aan de grootsheid en de drukte, kan ik me hier wel beter nestelen, mijn draai vinden en de rust en kalmte van een park opzoeken wanneer het nodig zou zijn. Vervelen zal ik me hier niet gauw.
Donderdag ben ik samen met Kristina, die hier op zoek is naar werk om hier te kunnen komen wonen (ze heeft hier haar hartje verloren) naar de Temple of Heaven geweest. Alweer een mooi park waar je rustig kan zitten, hangen, kletsen, zijn, tussen al die dansende, zingende en spelende Chinezen. Hier zie je de mensen leven, hun vrije tijd vullend in een prachtig park en ook deze keer onder een stralend blauwe hemel.
Vandaag ben ik naar het Zomerpaleis geweest, wat een prachtig park waar je uren in kan verloren lopen. Mijn kamergenoot had me op voorhand gezegd dat het meer iets is om met gezelschap naartoe te
trekken, maar dat had ik vandaag niet en dat hield me uiteraard niet tegen om het toch eens te gaan bewonderen. Hij had wel gelijk, lekker rond wandelen en kletsen in dit immense park lijkt me heel
leuk om een dagje te vullen, aangevuld met een picknick en een fris drankje of een koffie, kan niet mislopen :), maar een paar uur op je eentje rondlopen en genieten van het uitzicht en het park
waarin je rustig kan wandelen na de drukte aan de tempels en ingang (zoveel toeristen), doet ook wel erg goed! :)
Zo heb ik alweer bijna een hele week gevuld hier in het grote Beijing, en nog lang niet alles gezien. Dit is een plaats om naar weer te keren, maar deze keer met gezelschap (iemand die zich
geroepen voelt voor een vakantietje? ;)), en morgenavond vertrek ik alweer met de trein naar Rusland, hopelijk opnieuw in goed gezelschap!
Datong-Beijing
Hier ben ik dan weer, opnieuw alleen en in een volstrekt nieuwe wereld. Het blijft toch moeilijk om je aan te passen aan de veranderende omgeving, zeker als je dit alleen moet doen. Het is
verbazingwekkend hoe zeer landen kunnen verschillen, van cultuur en van uitzicht, alles lijkt anders en het is opnieuw leren, maar hoe meer je dit doet, hoe beter het gaat, denk ik.
Vandaag ben ik met een privé-chauffeur naar het hangende klooster en de grotten met sculpturen gaan kijken, wauw. Ik kan er weinig woorden aan vuil maken aangezien het gewoon onvoorstelbaar is om
te zien. Ik vraag me dan af hoe mensen in hemelsnaam op het idee komen een klooster aan een steile bergwand te hangen? Of hoe kom je erop duizenden boeddha's uit een rotswand te klieven? Achja,
eigenlijk geen vraag om bij stil te staan, ik ben blij dat er ooit iemand zo zot is geweest om deze dingen te proberen zodat ik er nu met open mond naar kan staan gapen ;)
Daarna heeft mijn lieve chauffeur me een handje geholpen bij het bemachtigen van een chinees nummer, ben ik blij dat die besloot om dit ineens even met mij te doen want ik heb gewoon geen flauw
idee hoe ik eraan had moeten beginnen hier, en ik dacht dat het al moeilijk was in Rusland, piece of cake dus.
PS: vandaag ben ik mijn eerste Belgen hier in het hotel tegengekomen! Wederzijds enthousiasme na al die Nederlanders ;)
Dag 26: Datong
Vandaag heb ik een baaldag, zin in niets en een beetje heimwee naar huis en het rustige België. Het verschil tussen Datong en Mongolië is zo verschrikkelijk groot dat ik me hier helemaal niet thuis
kan voelen, of toch niet na de rust die ik vond in de natuur. Ik wou een wandeling gaan maken door de stad, maar krijg gewoon barstende koppijn van al die geluiden, die drukte, al dat stof dat hier
rond dwarrelt, het vuurwerk (Chinezen trouwen op zaterdag), de warmte, maar bovenal het gevoel dat ik een aapje ben, overal word ik aangestaard en aangesproken, zoveel dat ik gewoon zou willen
verdwijnen. Het i alsof deze mensen nog nooit van hun leven een toerist hebben gezien (of ligt het aan het feit dat ik een meisje alleen ben?), nochtans zijn hier behoorlijk wat toeristen aanwezig,
maar ik denk dat die dus niet echt de stad zelf bezoeken.
Misschien klopt het ook wel dat Chinezen vrij onbeleefd zijn en dus hun nieuwsgierigheid niet kunnen onderdrukken en je begapen alsof je van mars komt :p Ik heb sowieso het gevoel dat de mensen
hier minder hulpvaardig zijn wanneer ik ze aanspreek met een vraag en ze geen Engels spreken. Gisteren deed ik alle moeite van de wereld om te vragen of ze deo in de winkel hadden en dat vrouwmens
wimpelde me simpelweg af, net zoals in het hotel hier wanneer ik vroeg naar een restaurant en zij zich gewoon omdraaide en verder deed met wat ze bezig was (zonet ben ik dit nog eens gaan vragen en
blijkt dat hier simpelweg een restaurant is waarvoor je niet moet reserveren en met menukaart). Bizar hoe hard een houding ten aanzien van toeristen kan verschillen :), maar laten we niet alle
Chinezen over één kam scheren: diegene die wel een beetje Engels spreken, zijn daarentegen des te hulpvaardiger!
Ik denk dat ik me dus de rest van de dag terugtrek in de hotelkamer en wat spelletjes speel en vanavond mezelf lekker ga verwennen en op restaurant ga. Het ontbijt deze morgen was alleszins meer
dan goed, dus dit kan niet echt mislopen ;) Hoewel ik wel ons lekkere brood of een baguette, een goed smoske met kaas (vooral die kaas is een groot gemist hier), of Belgische frietjes, een lekker
pralineke bij de koffie, de cornflakes met melk 's morgens, ... begin te missen :(
Alleszins hoop ik dat ik me morgen weer beter voel en mijn plaatsje zal vinden in het grote Beijing (dat blijkbaar zo groot is als België), maar naar wat ik al gehoord heb, zal dat geen probleem
worden. Ik denk dat voor mij het vervelendste in Datong het feit is dat hier geen metro is dus dat je alleen een bus kan nemen, en net dat doe ik echt niet graag in een stad waar mensen amper
Engels spreken, dan wordt het zo moeilijk om te weten waar je af moet stappen, en vandaag heb ik absoluut geen zin in een overvloed aan avontuur :)
Ik heb zonet gegeten hier in het hotel en nu pas valt me op hoe chique dit hotel eigenlijk is. Voor 10 euro heb ik echt enorm veel gegeten en nog de helft laten staan: een gebraden kipje (ik denk niet dat ik het ooit al zo lekker heb geproefd) en een heel groot bord vol sla met een pikante dressing (een beetje te pikant misschien, maar we moeten de smaak verruimen hier ;)) en dit met heet water als drankje (ze drinken hier blijkbaar niet gemakkelijk koud water want het was me al eerder opgevallen dat alle receptionistes zaten te nippen van een glas stomend water). Echt verschrikkelijk lekker, maar zo enorm veel dat ik het eigenlijk jammer vond dat ik het moest laten staan, maar meenemen morgen op de trein leek me ook geen goede optie, helaas. Dit alles met een schattig meisje als bediende die mijn glas al bijvulde nog voor het leeg was en me moest en zou begeleiden naar buiten en naar de gang waar de lift naar mijn hotelkamer is (en ze begreep kennelijk ook niet goed waarom ik alleen zat te eten, maar dat begrijp hier niemand: bij de check-in moest ik ook tot vier maal toe herhalen dat ik alleen was en dat de mensen die met mij binnen waren gekomen simpelweg Nederlanders waren die op mijn trein bleken te zitten. Ook kwam ik deze morgen mijn chauffeur van gisteren weer tegen en die vroeg ook of ik aan mijn medereizigers had doorgegeven dat hij een goede chauffeur was, na vijf keer zeggen begreep hij duidelijk nog steeds niet dat ik hier echt echt echt alleen ben). In ieder geval: dit hotel is dus echt wel luxe: een zalig ruime kamer met alles erop en eraan, een dubbel bedje (heerlijk na al die nachten in een klein bedje), appeltjes, alle mogelijke spullen om een douche te nemen (tot body lotion toe), een wamwaterkoker, ... Daarstraks kreeg ik zelfs bezoek van iemand met een bord vol cakejes en twee bonnetjes voor het ontbijt morgen (blijkbaar krijg ik ontbijt voor twee mensen want er lagen reeds twee bonnetjes in de hotelkamer). Kortom: luxueus :D Ik denk niet dat ik het zo goed zal hebben in Beijing, maar daar heb ik normaal gezien wel gezelschap, en laten we hopen dat het goed gezelschap is!
Dag 27: Datong Beijing
Na een gezellige treinrit ben ik aangekomen in het grote Beijing. Blijkbaar kwam ik toch aan op een ander treinstation dan ik verwacht had dus heel mijn planning klopte niet, al een geluk zaten er twee Nederlanders, Anne en Thomas, op mijn trein die wel opgehaald werden en kon ik via hen ineens een taxi naar het hostel regelen. Na een kort wandelingetje kwam ik dan in dit leuke hostel aan. Ik deel mijn kamer met drie vriendelijke en meer ervaren medereizigers (zo kan ik weer wat leren!) dus dat is alvast tof! Morgen zal ik dan mijn eerste stapjes buiten zetten en overmorgen heb ik alvast een ritje naar de muur geregeld samen met voorgenoemd koppel, leuk :)
PS: Ik heb hier geen facebook dus als je me wil bereiken, moet het via hier of mail :)
PS2: Ik kan dus ook geen link naar smoelenboek maken... ;)
Groene route door Mongolië
Ik vind het heel moeilijk om al wat ik gezien heb in woorden om te zetten, om wat ik beleefd heb op zo'n manier op te schrijven zodat het ook voor anderen toegankelijk wordt. Voor mij was het hoogtepunt het verblijf bij de nomadenfamilie hier nabij, ik heb genoten van dit bestaan en heb heel veel respect voor de mensen die hiervoor kiezen. Ik kan begrijpen dat mensen dit vredevolle, maar harde leven verkiezen boven het leven in een drukke stad, waar alleen haast nog telt. Het voelt alsof de mensen hier tijd hebben, tijd om elkaar te helpen, tijd om gewoon te zijn in deze wereld, tijd voor de natuur, tijd voor de dieren, misschien ook meer tijd voor het leven met elkaar net omdat ze op elkaar moeten kunnen vertrouwen en bouwen want anders redt je het hier niet. Ik word hier dan ook rustig, mijn hoofd wordt hier stiller, minder nadenken, minder bezig zijn met het continu waarom, maar gewoon zitten, kijken en zijn, wat voelt dat goed om gewoon even mezelf te kunnen laten wezen in deze voorbij glijdende groene wereld :)
Irkutsk-Ulaan Bataar
Na een erg lange rit in de trein (twee volle dagen vullen met niets doen is misschien toch wel iets te lang), ben ik vanmorgen aangekomen in Irkutsk. Daar stond een chauffeur me op te wachten om me af te zetten in Listvianka, een dorpje een uurtje buiten de stad en vlakbij (maar echt vlakbij) het grote Baikal meer. Het uitzicht vanuit mijn kamerraam is best wel adembenemend, jammer dat het helaas net vandaag een grijze dag blijkt te worden. Ook de homestay waar ik verblijf is echt tof, een houten huisje met verschillende kamertjes en beneden een eetzaaltje waar je rustig wat kan zitten en eten. Het enige nadeel is dat het echt vlak naast de straat ligt (blijkbaar loopt de straat hier vlak naast het meer, een beetje jammer vind ik, maar zo is het natuurlijk heel toegankelijk). Ik ben net een wandelingetje gaan maken richting 'het dorp' (een stapeltje huizen eerder), waar ik ook een marktje kan vinden, maar blijkbaar was ik nog te vroeg. Het leven komt hier nog maar net op gang. Ik denk dat ik nu eerst een dutje ga doen, ik kan maar niet wennen aan de steeds veranderende uren, mijn lichaam is nog steeds ingesteld op thuis en we zijn hier ondertussen maar liefst zeven uur verder, verwarrend.
Na mijn dutje word ik wakker met een nog grijzer uitzicht: het is beginnen regenen. Nu kan ik helaas niet langer genieten van mijn mooie uitzicht en echt gaan wandelen is ook niet echt een optie, hoewel ik dat zo meteen wel ga proberen. Hopelijk stopt het met regenen... Nu zit ik zo een beetje vast gekluisterd aan mijn bed, weet niet echt wat te doen en er is bijna geen volk in de homestay dus ook geen gezelschap om spelletjes mee te spelen, waartoe dit regenweer uitnodigt. Dit is werkelijk één van die momenten waarop je wenst dat je gezelschap hebt om mee te lachen en spelen... Bij deze dan ook een tip voor alle toekomstige reizigers: vergeet je kaartspel niet (dju toch) en zorg ervoor dat als je het grote meer hier gaat bezichtigen dat je op zijn minst twee of drie dagen tijd hebt zodat je toch meer kans hebt om het werkelijk te kunnen bewonderen met (iets) beter weer :)! Dit is een tip die ik sowieso voor mijn toekomstige zelf moet onthouden: beter iets minder ver reizen en overal iets langer verblijven, dan heel erg ver willen gaan en zo veel moeten missen, maar ja, laten we stellen dat dit wel de ideale manier is om van de veranderende omgeving te kunnen proeven :D, als het tegenvalt, ben je nu immers snel terug weg.
Daarnet een paraplu gaan lenen (noot aan mezelf: neem een paraplu mee) om toch eventjes buiten te kunnen gaan wandelen. Ik besloot om het dorpje zelf, dat bestaat uit een opeenstapeling van houten
huisjes aan elkaar verbonden met amper begaanbare weggetjes, eventjes te verkennen. Helaas pindakaas, weer twee veel te zatte lastige Russische mannen, zelfs allebei heel hard gevallen op hun
aangezicht want ze hingen onder het bloed (bah bah bah), die dezelfde weg vooruit strompelden als diegene ik wou begaan (er is hier ergens een kerkje en dat leek me de meest logische weg om er te
geraken). En ik dacht dat Belgische zatlappen irritant zijn, die Russen zijn nog veel irritanter, nog veel zatter en viezer en stinkender en strompelender en je kan er natuurlijk niet tegen zeggen
dat ze het op moeten rotten, echt bah. Hoe prachtig dit land dan ook kan zijn, die wodka-gewoonte is een dooddoener. Er zijn grenzen aan tradities, en ik denk dat veel mannen die grens hier
bewandelen, helaas. Om van deze vervelende wezens verlost te raken, ben ik uiteindelijk gewoon terug gedraaid, het zag er immers niet echt naar uit dat het me zou lukken om deze mensen achter me te
laten, echt spijtig, maar ik voel me helemaal niet veilig met zo'n mensen om me heen... Het loopt hier trouwens overal vol met van die lallende mannen, zeker tegen de avond valt. Hoe graag ik de
steden hier ook eens zou willen bewonderen bij nacht, dat doe ik hier toch liever niet alleen.
Ik ben dan maar verder gewandeld naar het marktje van daarstraks om iets te gaan eten, lekker gebbqt varkentje met een rijstschotel, njam :)
Ondertussen ben ik beneden geweest om lekkere warme chocomelk te maken en daar kwamen ook net drie andere reizigers toe om iets te eten. Zo heb ik mijn dag dan toch nog met een gezellig babbeltje kunnen afsluiten. Het waren twee Franse studenten, die maar liefst 5 maanden (!) vakantie hebben en dus allebei op wereldreis waren, waarbij ze samen zijn gekomen in Vladivostok om naar Sint Petersburg te reizen, en een derde Russisch meisje dat perfect Frans sprak en ook goed Engels, die ze onderweg waren tegengekomen en die op vakantie ging naar een eiland in het Baikalmeer. Drie ervaren reizigers, en ik voelde me echt een beetje een groentje met mijn mooi geplande reis :p, maar ja, je moet toch ergens beginnen :D
Dag 11: Irkutsk
Deze morgen werd ik opgepikt door een Engelssprekende gids en chauffeur om samen naar het Taltsy museum over houtwerk en architectuur te gaan. Dit bleek een museum te zijn waarbij verschillende
houten huizen uit de 18de-19de eeuw bewaard zijn gebleven, heel interessant dus om eens een kijkje te nemen in het Russische verleden. Toch echt gezellig, zo'n houten constructie, jammer dat dit nu
nog maar weinig gedaan wordt. Het werd een aangename wandeling doorheen het openluchtmuseum waarbij ik vanalles leerde over de Russische tradities en cultuur, interessant. Wist je bijvoorbeeld dat
rood het woord is voor mooi aangezien daarvoor in het Russisch eerst geen woord bestond, vandaar het rode plein? Of dat Siberië afkomstig is van het Russische woord voor slapende, het slapende land
(zeker in de winter)? Leuke weetjes :)
Daarna werd ik afgezet in Irkutsk, waar ik ondertussen ben gaan wandelen, maar dit is niet echt een stad naar mijn hart. Uiteraard zijn er ook hier weer mooie gebouwen en kerken en gezellige
pleintjes, maar toch, ik vind mijn draai hier niet helemaal, maar dit kan evengoed te maken hebben met het feit dat ik vannacht alweer de trein op stap en dat dit dus ook een heel erg kort bezoekje
zal zijn. Toch nog een positieve noot: het weer is terug bijgedraaid en het is gestopt met regenen, af en toe komt ons zonnetje zelfs even piepen, joepie! Ik verblijf hier trouwens in een
appartementje van een ander, echt bizar. Ik wist dat het hier 'homestay' zou zijn, maar ik dacht eerder aan een extra kamer op overschot, nu is het zo'n beetje alsof ik het meisje dat hier woont
buiten gejaagd heb om hier te kunnen verblijven. Je ziet ook echt dat dit een appartementje is dat bewoond wordt, er staat eten in de ijskast en op het aangerecht, er hangt vanalles en nog wat
tegen de ijskast, er liggen briefjes en verstopte rommel, hihi, maar dat geeft het natuurlijk wel een héél huiselijk gevoel :D
Dag 13: Ulaan Bataar
Na twee nachten en een dag verblijven in een verschrikkelijk vuile trein, ben ik deze ochtend aangekomen in het mooie Mongolië. De trein was werkelijk een nachtmerrie voor elke reiziger: je kon
amper door de ruiten zien want ze waren echt vuil, langs binnen was de trein niet meer afgekuist sinds dagen of weken of zelfs maanden, geen idee, maar overal echt heel vuil en stoffig, een
verschrikkelijk vies wc'tje en het water van het kraantje dat daar is om je te wassen en tandjes te poetsen was gewoonweg leeg?! Je moet je voorstellen dat er echt mensen in die trein zitten voor
4-7 dagen, echt vies, was ik blij dat ik er snel weer af mocht :D Wel had ik ook deze keer aangenaam gezelschap van een Thaise jongen die in de UK studeert en besloten had om de trein naar huis te
nemen voor een keer :D Je kan dus met de trein naar Thailand, best wel cool om te weten (misschien moet ik gewoon eens proberen de wereld rond te reizen met het openbaar vervoer?). Daarnaast zaten
er ook twee Chinezen, een oudere en ééntje van onze leeftijd, vriendelijke mensen, moeilijk om te communiceren maar als je wil dan lukt het toch. Zo heb ik goed wat afgelachen met stomme mopjes,
zeker in die 6 uur aan de grens, duurt echt lang als je in een dergelijke oude trein opgesloten zit, geen airco dus snikheet, puffen en zweten en geen water om te verfrissen... Zolang het
gezelschap maar goed is, is dit allemaal nog te overwinnen, maar ik denk dat als je er echt lang in verblijft (naast ons zat een Russisch koppel met een ziek kindje dat zelfs heeft moeten overgeven
enz.), dat dit echt een hel geweest moet zijn.
Deze morgen dus afgestapt in Ulaan Bataar en opgepikt door een heel tof en lief mevrouwtje dat Engels spreekt met een heel grappig accent. Daarnaast werden samen met mij ook twee koppels
Nederlanders opgepikt, die nu op een andere tour zijn, en waarvan één koppel al zeker de Groene Route met mij zal doen, ik kijk er echt naar uit na die treinrit doorheen het Mongoolse platteland,
het is hier echt heel mooi, en de stad is verrassend modern, een gigantisch verschil dus... We werden met zijn allen afgezet hier in het hotel waar blijkbaar een ontbijt voorzien was (njam) waarbij
de gids eveneens mee aan tafel zat en al wat kon vertellen over de Mongoolse geschiedenis, lekker gezellig dus.
Het hotel is hier ook echt mooi en handig gelegen, aanvankelijk had ik zelfs een 8-persoons kamer voor mij alleen, wat een luxe, maar intussen zit er ook een andere aangename man uit Denemarken bij
me. Dit is één van de laatste landen dat hij nog moest bezoeken (hierna nog 4 in Afrika) en dan heeft hij de hele wereld gezien, wauw. Ik denk dat ik één van de weinige personen ben die mijn
wereldreis aanvangt met Rusland, een land waar niemand veel over weet en geen woord Engels wordt gesproken, misschien heeft hij wel gelijk en heb ik wel een enorme sprong in heel diep water
genomen, maar wat ben ik trots op mezelf dat ik dit heb gedurfd.
Dag 13-14: City Tour Ulaan Bataar
De gids vroeg me gisteren of ik graag een city tour wou doen met haar en ze zei me dat dit een stuk goedkoper zou zijn dan wanneer ik het boek via het reisbureau hier beneden (zeker voor een
persoon alleen; achteraf vertelde ze me dat ze me schattig en dapper vond zo alleen en dat ze daarom deze goedkopere tocht geregeld heeft om mij de Mongoolse cultuur te laten leren kennen, hoe lief
:D), waar zij zelf dus ook werkt. Ze had dus gisteren en vandaag twee vrije dagen en aangezien ik vier dagen moest vullen hier dacht ik: waarom niet ineens de twee dagen? Dan ken ik ineens de stad
en kan ik de dagen erna zelf gemakkelijker invullen.
Gisteren werd het dan ook een lange dag, na het korte nachtje slapen op de trein, maar wel één vol belevenissen en verwondering in dit mooie Mongolië dat zo verschrikkelijk trots is op haar
traditionele cultuur en deze dan ook probeert in ere te houden, ondanks de modernisering (want het is hier echt in de stad verschrikkelijk modern, overal internet en wifi, smartphones, winkels, ...
een grappige mix tussen traditionele, sovjet en moderne gebouwen maakt het helemaal af). We zijn de tour gestart met een bezoekje aan Zaisan, een monument gebouwd door de Russische overheersers
(waarover de gids me eveneens vertelde dat dit heel veel goede dingen met zich heeft meegebracht zoals onderwijs en gezondheidszorg, dus waarschijnlijk zou Mongolië niet de enige Aziatische
democratie zijn als de Sovjets niet besloten hadden om dit hun land te maken; goed om ook eens de positieve kant te horen, de wereld is grijs) ter ere van alle onbekende overledenen tijdens de
oorlogen die Mongolië en Rusland gevoerd hebben. Aangezien dit monument zich bevindt op de top van een berg kan je hier de hele stad aanschouwen, wat een zicht met op de achtergrond de groene
heuvels. Wel is de stad een echte bouwwerf: overal zijn ze aan het bijbouwen, dit is een grootstad in wording.
Hierna zijn we doorgereden naar een gebedsplaats van het sjamanisme, dat hier in Mongolië nog heel sterk leeft. Echt een heel mooi en sober zicht, houten driepikkels met simpelweg sjaaltjes aan in
verschillende kleuren afhankelijk van wat de vraag is die jij hebt voor de 'goden' (ik denk eerder dat ze bedoelde natuurkrachten, aan de hand van de uitleg, maar zij sprak over goden). Daar
bovenop had ik ontzettend veel geluk aangezien een familie met een sjamaan net op dat moment een rite gingen starten, iets wat de gids zelf ook nog nooit had kunnen zien, aangezien dit niet alle
dagen gebeurt, en daarbovenop kregen we toestemming om toe te kijken. Zo heb ik van dichtbij een gedeelte van een ritueel kunnen meemaken waarbij de 'goden' worden opgeroepen om neer te dalen in
het lichaam van de sjamaan (die trouwens een vrouw was, even tussendoor). Echt een bizarre gewaarwording om dit te aanschouwen, ik voelde me heel klein en in het begin echt heel ongemakkelijk omdat
ik iets dat van hun is echt niet wou verstoren, dit is iets heiligs waarbij mensen iemand willen aanroepen om iets aan te vragen, en dan sta jij daar als buitenstaander wat toe te kijken, maar na
eventjes ging dit gevoel helemaal weg, overdonderd door wat ik hier aanschouwde. Eigenlijk brengen ze de sjamaan in trance door bepaalde dingen te zeggen en op een bepaalde manier te zitten en
bewegingen te maken met wierook en belletjes en een mondharpje en drum (de laatste twee bespeelde zij zelf), en dan na een tijdje zit daar echt iemand anders, het is zo moeilijk om dit te geloven
en dit klinkt sowieso super bizar, maar heel die houding was anders, die stem was anders (blijkbaar was ook de taal iets anders aangezien het een oudere Mongoolse taal was volgens de gids, maar dat
kan ik natuurlijk niet echt horen), en dan komt het erop aan om deze nieuwe geest dingen aan te bieden, blij te maken en hem te overtuigen om jou te helpen. Na een tijdje beslist dan de geest dat
hij weer weg wil en ontstaat een nieuw ritueel waarbij een andere wordt opgeroepen, en zo gaat het voort. Ik heb deze vrouw zien veranderen in een heel oude en boze man en een heel lief oud
dametje, maar zo anders, heel die lichaamshouding was anders. Ik sta hier natuurlijk erg kritisch tegenover en ik kan niet werkelijk geloven dat er echt een geest neer gedaald is, maar wie weet wat
onze hersenen kunnen, en is het uiteindelijk niet altijd net wat je gelooft dat gebeurt? Als deze mensen echt geloven dat dit kan, waarom zou het dan niet gebeuren?
Na een tijdje heb ik besloten om verder te gaan met de tour, zodat zij hun ritueel in alle rust en stilte verder konden zetten. Na het bezichtigen van een boeddha-beeld zijn we gaan lunchen in een
Mongolisch restaurant (ik ben de naam alweer vergeten, maar het is een soort van deeg gefrituurd in de pan met olie en binnenin rundsvlees) om in de namiddag het Winter Paleis van Bogd Khaan te
gaan bezichtigen, echt alweer een prachtig stukje oude tempel naar Tibetaanse gewoonten, met vanbinnen de meest prachtige beschilderde doeken en Thangka's (Tanka?Thanka?).
Om de dag af te sluiten, zijn we naar een ensemble gaan kijken met een voorstelling van traditionele zang en dans, echt prachtig om te zien hoe de tradities door jongeren in leve worden gehouden,
hoe trots deze mensen zijn op hun land en cultuur. Al deze prachtige instrumenten, de keelzangers, de manier van dansen en de traditionele klederdracht, geen wonder dat de Mongolen hier trots op
zijn.
De volgende dag zijn we gestart met ontbijt om daarna de Gandan Khiid tempel te gaan, waar het boeddhisme nog gepraktiseerd wordt en monniken leven. Op het plein zat het hier vol met duiven, die je
naar gewoonte uit de hand moet voederen, grappig gevoel om zo tussen een paar honderd duifjes te zitten en hen eten te geven uit je hand. In één van de tempels staat een 26 meter hoge boeddha, echt
zo groot, daar sta je dan klein te wezen om dit prachtige beeld en de tempel te kunnen bewonderen. Rondom stonden allemaal beeldjes van de god van de leeftijd, die je aanbidt om op een mooie
leeftijd gelukkig te kunnen sterven, en elke keer wanneer iemand op leeftijd sterft, kan je dan zo'n beeldje in deze tempel komen plaatsen zodat de gestorven persoon eigenlijk een soort van
godenstatus verwerft, of toch dit is wat ik van de gids begrepen heb. In ieder geval een prachtig beeld om honderden dezelfde beeldjes in glazen kasten te zien staan. Ook kan rond het beeld lopen
om alle rollen te draaien, want in elk 'tonnetje' zit een rol met tekst en door ermee te draaien, heb je dit gelezen. Heel mooi om te zien hoeveel mensen hier komen om overal aan te draaien en zich
tot de goden te wenden, dit is een zicht dat wij niet kennen.
Een beetje verder in één van de andere tempels op dit gebied leven en studeren de monniken, en zij storen zich er niet aan als je even binnenkomt en in stilte meeluistert naar het lezen van de
Sutra. Het is leuk om een stukje van deze manier van leven mee te pikken, maar het was nog leuker om te zien dat dit ook gewoon jongens zijn, lachen en giechelen en met hun gsm bezig zijn, geeuwen,
een beetje vooruit staren en dromen, dit is gewoon studeren zoals overal, alleen een andere (naar mijn mening ook heel mooie) discipline :)
In de namiddag ben ik tenslotte het museum over de nationale geschiedenis gaan bekijken: een museum dat teruggaat tot de oertijd. Een heel leuk museum om meer te weten te komen over de geschiedenis
van Mongolië en het ontstaan van tradities dankzij verschillende invloeden van verschillende andere culturen. Alweer een mooie afsluiter van de dag. Zo meteen ga ik eens kijken wat deze stad nog
meer te bieden heeft zodat ik de komende dagen kan vullen, maar dat zal wel geen probleem zijn, en over twee dagen vertrek ik naar het platteland, ik kan niet wachten om ook die kant van Mongolië
te leren kennen.
Moskou-Ekaterinenburg
Nadat ik in het hotel tijdens het wachten om opgepikt te worden, werd aangesproken door een koppel Nederlanders op leeftijd (ze had mijn Albert Heijn-zakje gezien), die blijkbaar ook hun reis
maakten via Tiara Tours, had ik toch wel eventjes spijt dat ik gevraagd had om niet altijd bij mede-toeristen in de treincoupé te zitten, maar ja, spijt komt altijd te laat... Net nadat ik een
praatje begon te slagen, kwam natuurlijk de mevrouw die me zou oppikken aan en ze nam me direct mee richting trein. Aangekomen aan het station, zette ze me simpelweg af met de nummer van de trein.
Altijd een beetje spannend om op onbekend terrein een poging te wagen om te vinden welk perron ik juist moest zijn, alle chance zijn op dat vlak onze Russische vrienden wel heel goed georganiseerd,
je hebt niet meer nodig dan een nummer en het uur waarop je trein zou vertrekken, of je de rest nou kan lezen of niet, maakt niet uit want, wonder o wonder, in dit gigantische land rijden de
treinen altijd stipt op tijd en staan ze altijd te wachten waar ze moeten staan, echt geweldig. Hoe is het mogelijk dat een land als dit hiertoe wel in staat is en een minilandje als België
niet?!
In mijn coupé zaten Simoa (Simon in 't Nederlands) en Natasja (mijn excuses als ik beide namen verkeerd schrijf), dat kwam ik later te weten. In het begin is alles verschrikkelijk onwennig en wist
ik niet goed hoe me te gedragen of wat te zeggen, al een geluk sprak Simoa vrij goed Engels en kon ik me op die manier toch een beetje verstaanbaar maken. Een beetje later kwam er nog een jongen
bijzitten, maar die was tegen de avond alweer weg en toen stapte een zekere Vladimir op (hihi, echt grappig dat onze fantasiefiguren hier werkelijk bestaan :D). Toen iedereen eten kreeg, ben ik
naar het restauratierijtuig getrokken, ik moet toegeven dat dit vrij duur is (naar wat mij op voorhand verteld werd) en de porties zijn werkelijk minimaal, het is hier duidelijk niet de gewoonte om
bijvoorbeeld een salade te nemen als avondmaal, het is eerder de bedoeling om echt meerdere gerechten te combineren om zo tot een volwaardige maaltijd te komen, maar niet getreurd, wat ik kreeg was
wel heel lekker :)
Na een nachtje woelen en draaien en uiteindelijk toch in slaap vallen, brak de dag aan, een grijze dag, maar wauw, wat een uitzicht met die schattige gekleurde oude houten huisjes afgewisseld met
niets anders dan groen. 's Middags heb ik dan voor het eerst kunnen proeven van de Russische gastvrijheid. Omdat de dag eerder wegens een misverstand duidelijk werd dat het eten niet in mijn ticket
inbegrepen was (ik snapte al niet goed waarom die vrouw wou weten wat ik zou willen eten :p), had Simoa blijkbaar besloten om mij van een maaltijd te voorzien, echt, ik had dit helemaal niet
verwacht en was echt overdonderd toen mij een kommetje soep (en wat later nog meer toen ik ook nog een rijstschotel kreeg) werd voorgezet. Vooraleer aan de soep begonnen mocht worden, moest er wel
geproost worden, op alles en iedereen, op een nieuwe vriendschap tussen Rusland en België, op geluk en liefde voor mij en iedereen, op alle doden (maar dan mag je niet proosten, dan moet je gewoon
drinken), op de Russische luchtmacht omdat Simoa daar vandaag 29 jaar werkt, ... Nu snap ik wat ze bedoelen als gezegd wordt dat de Russen houden van drinken en proosten :D Nu moet ik wel toegeven
dat ik nog niet geoefend ben en dat voor mij een nipje vaak al genoeg was, aangezien ik niet echt hou van dat spul, maar toch wel wou meedoen (Natasja proostte zelf ook mee met water, drinken is
hier voornamelijk een mannelijke bezigheid, heb ik zo 't gevoel ;)). Het was echt heel gezellig om samen te zitten en wat te praten over alles en niets, met handen en tanden uitleggen wat je wil
zeggen, of Nederlandse en Russische woordjes uitwisselen :) Daarom heb ik dan ook besloten om mijn chocolaatjes vandaag uit te delen, ieder eentje, zodat ook ik iets kon geven en meteen iets dat
uit België komt :)
Na een dutje kwam helaas het afscheid en ben ik in mijn eentje afgestapt in Ekaterinenburg, met spijt in het hart en een beetje schrik voor de ontvangst, maar dat was voor niets nodig. Het meisje,
Janna, dat me hier oppikte, spreekt heel goed Engels en begon direct van alles te vragen en te vertellen. Ze zette me af aan een appartement (en dit is dan de budget variant, echt een leuk
appartementje met een dubbel bed, een badkamer met bad (!), een keukentje met ijskast en een aangenaam zicht op een rustig buurtje, vlakbij het centrum van de stad). Ze gaf me een plannetje en
duidde aan waar ik naartoe moest, een lijstje met mogelijke excursies en een nummer van de persoon die deze organiseert en Engels spreekt, haar eigen nummer in geval van nood, een lijst met
restaurants zodat ik weet waar goedkoop te eten en tot slot een korte rondleiding omdat ze het appartement niet direct kon vinden op het plan en om ervoor te zorgen dat ik wist waar naartoe als ik
morgen een relaxt wandelingetje langs alle hoogtepunten ga maken. Dit was echt het warme welkom dat ik op dit moment nodig had.
Dag 6: Ekaterinenburg
Vannacht kon ik de slaap niet vatten, hoe geweldig dit appartement ook is, de vele geluiden en de warmte maakten dat het heel lang geduurd heeft vooraleer ik eindelijk in slaap viel, om dan wat
later weer gewekt te worden door gedrup op een ijzeren plaat vlak aan het raam, echt verschrikkelijk (dit is zowat de gecensureerde versie van het verhaal :p). Dit alles met als gevolg dat ik deze
morgen totaal niet uit mijn bed geraakte en pas laat ben kunnen vertrekken. Het werd een mooie wandeling doorheen Ekaterinenburg in het, blijkbaar typische, wisselvallige Russische weer. Onderweg
heb ik de hoogtepunten ineens meegepikt, echt een bizarre stad aangezien alles hier zo dicht op elkaar ligt, eigenlijk is dit een ministadje; maar dan in het groot (de straten zijn echt reusachtig,
net zoals de gebouwen, maar het zijn er eigenlijk weinig, waardoor alles wel heel dicht bij elkaar ligt, maar je toch de ruimte creëert als in een enorme metropool), je hebt weinig tijd nodig om
alle belangrijkste dingen te gaan bekijken, een uur of twee en je bent rond, tenzij als je dit wat meer op je gemakje doet natuurlijk, en dat heb ik dan ook gedaan. Rustig wandelen, wat rondkijken,
beetje fotootjes trekken, helaas geen Engelse informatie op de borden dus wat staren naar dat vreemde alfabet, ... Nu ben ik net terug in het appartement om even op te zoeken waar dat museum nu
juist was (Urals Mineralogical Museum), maar helaas blijkt dat dit maar tot vijf uur open was en we zijn ondertussen half zes gepasseerd, jammer. Ik had gehoopt onderweg nog een supermarkt tegen te
komen, maar ook niet, en ik dacht dat ze in het kotje hier om de hoek wel wat meer hadden, maar alleen drinken, drank en snoepgoed te bespeuren, dat is wel even balen. Zo meteen trek ik dus terug
naar buiten, hopelijk is het dan terug gestopt met regenen.
Onderweg werd ik staande gehouden door een hoopje heren, of ik alsjeblieft een foto van hen wou trekken. Ze vinden het hier absoluut geweldig als je vertelt dat je uit België komt (én ze kennen het
hier allemaal he! :D), en dan moest ik mee op de foto, echt mijn favoriete bezigheid zo poseren voor een foto voor één of ander monument... Ze bleken uit Belarus en Oekraïne te komen. Eentje had
een gitaar mee en begon hierop te spelen, best wel gezellig :) en dan heb ik hen maar weer achter gelaten, niet echt veel zin om met drie drinkende mannen op schok te gaan ;).
Hopelijk is er morgen nog een mogelijkheid om aan te sluiten bij een groep voor een excursie, ik had dit beter wel op voorhand gepland, zodat ik toch ook een beetje van de randstad heb gezien, maar
anders zal ik waarschijnlijk dat museum wel gaan bezoeken. Ik kan ook naar de zoo gaan :D maar ik denk niet dat ze hier beren hebben, dus dat lijkt me nou niet echt de moeite, hehe.
Onderweg buiten dacht ik eraan dat in elk chocolaatje een uitspraak of versje zit over het leven en chocolade, niet gemakkelijk om uit te leggen aan mensen die alleen Russisch spreken, maar het volgende is denk ik wel echt op hen van toepassing: 'There is nothing in our intelligence that has not passed by the senses.' - Aristoteles.
'Why did you decide to come to Russia?' Goh, waarom? Misschien was het de aantrekkingskracht van een trein die het hele continent doorkruist alsof het niets is? Misschien de enorme uitgestrektheid, de enorme leegte die je tegenkomt, terwijl je tegelijkertijd omringd wordt door mensen in die kleine coupé? Misschien wou ik gewoon weg en ligt het alleen maar aan het voor mij aangename klimaat (in de zomer weliswaar)? Misschien omdat ik ooit heb gekeken, en niet lang geleden ook het boek gelezen (aanrader trouwens! ;)), naar het programma van Martin Heylen die Siberië doorkruist? Misschien omdat ik vind dat je Mongolië niet kan bezoeken zonder Rusland te doorkruisen? Misschien omdat dit voor mij de meest betrouwbare en veilige optie leek? Maar bovenal, misschien omdat Rusland voor ons uiteindelijk niets anders is dan een enorm groot vraagteken op de landkaart, een plaats waar we weinig over weten en nog minder over horen buiten af en toe een beetje politiek? 'Very good question.'
Als ik wat beter in talen zou zijn, dan zou ik in elk land ter wereld met plezier eens gaan studeren, gewoon om eens te kijken naar hun visie op geschiedenis, cultuur, filosofie, politiek, noem maar op. Ik geloof echt dat dat de enige manier kan zijn, als er al één is (dit houden we even buiten beschouwing), om de gehele werkelijkheid te kennen. Uiteindelijk kijkt iedereen op een andere manier naar hetzelfde, gewoon afhankelijk van je eigen geschiedenis, je eigen realiteit. Hebben we dan niet allen een puzzelstukje in handen en is het niet alleen door samenwerking en samenzijn, door openheid ten aanzien van elkaar, dat we misschien echt zouden kunnen achterhalen wat dit is, wat gebeurd is en misschien zelfs wat komen zal? Ik vind dit een mooie gedachte, dat we pas kunnen be-leven als we samen-leven.
Dag 7: Ekaterinenburg
Ondertussen ben ik alweer bijna een week weg uit ons apenlandje, de tijd gaat snel en vervelen zal ik me hier niet. Ik had ook een beetje schrik voor de lange dagen in de trein, maar dat was dus helemaal niet nodig. Het treinen is erg rustgevend, een manier om in het reine te komen met jezelf, een beetje rond te kijken, buiten te staren, nadenken, lezen, muziek luisteren, schrijven, praten en bovenal genieten van het niets mogen doen. Hoewel ik meestal met plezier de trein naar Brussel neem, komt er in België toch altijd veel stress kijken bij een uitstapje met de trein: je weet nooit of je op tijd zal zijn om je overstap te halen, weet nooit echt hoelang je erover zal doen. Hier is dit helemaal anders: je weet wanneer, je weet hoelang en je bent 100% zeker dat je zal geraken waar je zijn moet zonder al te veel problemen. Op deze manier worden de gigantische afstanden die mensen hier moeten afleggen om bijvoorbeeld een bezoekje te brengen aan familie of vrienden echt minimaal, je hebt alleen tijd en een ticketje nodig, de rest gaat vanzelf.
Ik ben nu net terug van een uitstapje met Engelssprekende gids en vader en zoon uit Australië, die de expres de omgekeerde richting uit nemen, naar de grens tussen Europa en Azië en de plaats waar
de Romanovs teruggevonden zijn nadat de hele familie inclusief bedienden op een gruwelijke wijze vermoord werd, wat nu een heilige plaats is van de orthodoxe kerk. Ik had hiervoor deze morgen
gebeld, maar ze zei me dat er geen groepsexcursies waren vandaag, maar dat ik gerust even mocht binnenspringen om 12u om eventueel samen een taxi te kunnen boeken zodat ik toch kon gaan. Toen ik
daar aankwam, waren ook de twee voornoemde heren net aangekomen om eens te horen wat zoal te doen viel hier in de buurt en om eventueel een excursie te boeken. Toeval? Heb ik hier gewoon gigantisch
veel chance? Het gevolg was in ieder geval dat zij wel met mij mee wouden gaan, inclusief gids, en de prijs bleek dan ook nog een stuk lager te liggen dan verwacht, hoera!
De grens tussen Europa en Azië blijkt een soort van bedevaartsoord te zijn, daar ze hier geloven dat het bezoeken van de grens geluk met zich meebrengt. Wat een vet gevoel om op de grens te staan
tussen twee continenten, waanzinnig. Hier heb ik dan ook mijn eerste draagbare souvenirtje gekocht: een gouden munt dat ter plekke geslagen werd met aan weerszijden een symbool dat je wilt, vond ik
wel een tof aandenken. Onderweg heb ik me de ogen uitgekeken, echt een mooi landschap vol bossen (helaas nog geen beer kunnen spotten :p). Dan de heilige kerken voor de familie Romanov, echt heel
mooi om te zien, die orthodoxe houten kerken. Om de grond te mogen betreden moest ik wel mijn haar bedekken en een lange rok aantrekken, ik zag eruit als een boerinnetje ofzo :D Hoewel ik wel kan
begrijpen dat deze plaats een heilige plaats is en dat men hier een monument bouwt, vond ik dit alles toch wel heel erg theatraal. Misschien omdat wij deze manier van herdenken in België niet echt
kennen? Ik kan me heel moeilijk voorstellen dat een adellijke familie zoveel kan betekenen voor een volk, maar de gids vertelde dan ook dat na de val van het communisme religie hier terug in opmars
is (een hernieuwde vrijheid?), en misschien is het dan ook net daarom dat een belangrijke persoon van voorheen zoveel aandacht krijgt. Ik weet het niet, maar ik weet wel dat ik echt enorm
overdonderd werd door het aangezicht van deze kerken, en, hoewel ik niet zo heel graag in kerken kom, hoe ze er vanbinnen uitzagen. Je voelt dat hier een diep geloof wordt beleden, je ziet het ook
aan de mensen die hier komen, hoofd gebogen, kruistekens maken. Hier wordt nog echt geloofd, een aanzicht dat wij niet echt meer kennen (en in Australië duidelijk ook niet, maar deze heren waren
sowieso al overdonderd door de geschiedenis die aan Europa hangt, logisch ook als je bekijkt hoe weinig geschiedenis zij zelf eigenlijk nog maar hebben (als we dan de Aboriginals, en het moederland
buiten beschouwing houden natuurlijk), dat is toch wat zij zelf zeiden).
Zo meteen ga ik dit berichtje voor jullie posten en nog een beetje rond kuieren in de stad. Vannacht vertrek ik alweer met de volgende trein naar Irkutsk, spannend. Bedankt allemaal voor de lieve
berichtjes en het hart onder mijn riem! :)
Amsterdam-Moskou
Na een snelbezoekje aan Amsterdam stap ik de trein op richting Moskou. Op van de zenuwen, bang maar ook heel nieuwsgierig naar wat komen zal, neem ik afscheid van de mensen die ik normaal dagelijks zie. Wanneer ik dan uiteindelijk toch echt vertrokken ben, slaat het bewustzijn me toe: nu ben ik wel heel alleen. Ik had niet verwacht alleen te zitten in mijn coupé en dat doet me echt wel even slikken, ik had gehoopt op een beetje afleiding die eerste uren zodat ik me niet alleen zou moeten voelen, zodat het besef een beetje getemperd zou worden, maar helaas, nu word ik er wel echt 100% ingesmeten, de twijfel slaat toe: was dit nou wel zo'n goed idee? Had ik niet beter eerst wat korter op reis gegaan, om te wennen aan het idee? Ik ben bang, bang voor wat komt, maar nog meer voor het tegenkomen van mezelf, voor het zijn met mezelf de komende uren, dagen en weken. Bang voor het gemis van het dagelijkse samen-zijn, en toch weet ik dat dit ok is, ik voel me een beetje onnozel omdat ik hier zit te sniffen en te snotteren.
Dag 2: Amsterdam-Moskou
Vannacht kreeg ik bezoek, eerst van één dame die bleek in Brussel te wonen, en achteraf van een tweede franssprekende dame, heb ik even chance. Ondanks het gezelschap en de goede nachtrust (ik moet
wel heel moe geweest zijn om zo goed te slapen op een voor mij onbekende plaats), blijft het hier vanbinnen knagen, Linde, de eeuwige twijfelaar en nu pas merk ik hoe zenuwachtig en twijfelend ik
deze reis heb afgewacht. Nog steeds heb ik ergens veel zin om in huilen uit te barsten, om Cis een lekker dikke knuffel te geven, om zijn bemoedigende woordjes te horen, maar helaas, het bereik van
de gsm is ondertussen ook niet meer dus ben ik momenteel volledig afgesloten van mijn dagelijkse werkelijkheid, tijd voor iets nieuws, afwachtend, terughoudend. Ik voel me erg erg klein als ik hier
zit, met mijn mondje Frans en de poging om te communiceren met andere mensen, moeilijk, maar het kan.
Daarstraks heb ik voor de allereerste keer gebruik gemaakt van mijn paspoort, wat wel even stressen is, want nu bleek dat ik nog iets moest invullen en natuurlijk wist ik de juiste informatie niet,
even paniek hier vanbinnen en de rede mij maar zeggen dat ik gewoon rustig moet blijven, desnoods vragen of ik iemand mag bellen, maar geen probleem: gewoon invullen wat je weet was de boodschap,
en dat was duidelijk genoeg.
De grensovergangen duren inderdaad lang, na al die papieren rompslomp en daarna zelfs nog een tweede keer door een andere meneer, om daarna nog eventjes het onderstel van de trein te vervangen, om
dan nog wat stil te staan en een beetje verder terug een stilstand aan een station, zijn we toch uiteindelijk door het verschrikkelijk uitgestrekte Wit-Rusland aan het rijden. Het is hier mooi, en
leeg, heel erg leeg waardoor eveneens het gevoel van eenzaamheid en klein zijn in deze overgrote wereld me deels overvalt, dit wordt toch even wennen, maar hopelijk gaat het elke dag een beetje
beter.
Het meest bizarre is het gevoel dat we naar de nacht toe rijden, hoe langer op die trein, hoe later het wordt, op alle mogelijke manieren, niet alleen gaat de tijd vooruit, ze verzet zich
ondertussen ook ettelijke uren verder en dat valt te zien aan de wereld rondom ons, het wordt hier donker, maar het voelt nog licht in het ritme dat ik ken. Heel bizar te weten dat je hier de tijd
doorkruist, tijdreizen, nooit gedacht dat dat nog voor dit leven zou zijn.
Edda-Havamal vers 55
Een gemiddeld verstand moet elk man hebben
nooit moet een man te wijs wezen
zelden is een verstandig man vrolijk van hart
als hij een teveel aan verstand heeft gekregen
Ik heb besloten mijn chocolaatje van vandaag aan mezelf te geven, omdat ik best wel trots kan en mag zijn, omdat ik iets doe wat ver voorbij mijn grenzen gaat, merk ik nu, omdat ik mijn vertrouwde omgeving eventjes achterlaat en ga naar iets volledig nieuw, iets dat ik niet controleer, alleen. En in de hoop dat dit lekkere stukje België zijn werk zal doen en me een beetje troost brengt :)
Dag 3: Moskou
Vanochtend werd ik gewekt door de treinverantwoordelijke en kreeg ik mijn biljetje terug, volledig afgestempeld. Nu is het echt begonnen... Aan het station in Moskou staat een dame me op te
wachten, vol goede moed loop ik naar haar toe, in de hoop haar vanalles te kunnen vragen. Helaas, blijkt dat zij amper tot geen Engels spreekt, dat was wel even balen. Ze rijdt me door het helse
verkeer van Moskou en ik ben blij dat ik het gevloek achter het stuur niet versta, continu roepen en tieren en tuten, jeetje. Ik vraag haar naar een bank waar ik geld kan afhalen, na wat overleggen
heeft ze dan toch begrepen wat ik bedoel, en ze gaat met mij een bank tegemoet. Blijkbaar is 1 euro gelijk aan 40 roebel, dus dat is even handig, ik kan nog steeds rekenen in Belgische frank dus
moeilijk is dit al niet. Ze zet me af aan het hotel en is zo vriendelijk samen met mij in te checken (een last die alweer wegvalt, want het is hier niet zo gemakkelijk om de dingen uit te leggen
;)), en morgen komt ze me opnieuw ophalen en zet me af aan het station op de trein naar Ekaterinenburg. Ondertussen heb ik al mijn ticketten voor de trein eveneens gekregen, alweer een hoop
papieren waar je goed op moet letten. Ze heeft me gewaarschuwd, net zoals de dames op de trein, dat ik een onnozel papiertje dat ik dubbel heb moeten invullen en waar een stempeltje opstaat, zeker
niet mag verliezen, anders geraak ik hier nooit meer weg, Rusland is een echte bureaucratie, overal moet je registreren en papiertjes invullen en krijgen en alles moet je bijhouden voor het geval
je een norse flik tegenkomt die besluit dat je er té toeristisch uitziet en jouw paspoort wil zien. Ik denk wel dat het nu al veel gebeterd is ten aanzien van vroeger, maar hier loopt inderdaad
enorm veel politie en militie over straat, overal controles en mannetjes met grappige petjes (ik zou ze fotograferen, maar dat durf ik toch niet) in een strikt uniform, politiestaat.
Gewapend met een plannetje van de metro van Moskou, trek ik naar de metro die hier wat verder zou moeten zijn, dit is trouwens een gigantisch hotel (ik zit in blok zes kamer driehonderdenelf).
Aangekomen blijkt dat dit allemaal wel vrij goed in elkaar zit, het is niet al te moeilijk een ticket te bemachtigen (er staat zelfs engelse informatie op het bord, hoera!), en duur is het ook al
niet. Echter beneden blijkt het toch wat ingewikkelder, er staat wel een bordje met haltes, maar welke kant moet ik uit? Ik probeer te lezen wat er staat, maar mijn poging mislukt, probeer dan een
beetje te vergelijken met het plannetje dat ik heb, maar helaas, dit wordt even vragen. De mensen zijn hier echt heel hulpvaardig, ik moet het maar vragen en ze doen er alles aan om te weten te
komen wat ik juist wil zeggen, alleen hebben ze zelf af en toe de hulp nodig van een ander, aangezien de lettertjes op mijn papiertje echt minuscuul zijn en ze het simpelweg niet kunnen lezen. Ik
begrijp (nog) niet waarom iedereen me waarschuwt voor de 'norse' Russen, ze zijn directer, kijken wel nors en zijn allemaal erg serieus, maar eens je een vraagje stelt de vriendelijkheid zelve,
oef.
Na een overstapje kom ik aan in Moskou stad, zo groot, gigantisch, bombastisch. Ik heb besloten eens te gaan kijken naar het Kremlin en het rode plein, veel te druk, veel te toeristisch, maar wel
adembenemend. Hier voel ik me nog kleiner en nog eenzamer dan ervoor want het loopt hier boordevol families, liefjes, groepen, iedereen trekt een foto van elkaar en staat te wijzen en te stompen,
hier sta ik dan de wondere wereld te bewonderen en niemand om het echt mee te delen, een vreemde gewaarwording tussen zo'n grote mensenmassa. Ik wandel wat rond en ontdek een ondergronds
shoppingcenter, ze verstoppen hier het kapitalisme :D Het is een heel andere scène dan wat zich bovengronds afspeelt, hier loopt het vol shoppende mensen, shoppende Russen. Ik ontdek een standje
met gsm's dus doe een poging om een prepaid sim-kaart te bemachtigen, moeilijk uit te leggen aan een jong kereltje dat aanvankelijk zegt dat hij wel Engels spreekt, maar reeds door de mand valt bij
het woord prepaid, maar het is gelukt, vanaf nu heb ik een Russische nummer en bereik, een pak van mijn hart, dit geeft me wel terug een meer veilig gevoel, de verbondenheid met de wereld is een
gewoonte dat je niet meer verleerd denk ik.
Ik zet me op een bankje rond één van de vele fonteinen in deze stad, samen met zoveel andere mensen. Russen zijn genieters, gewoon wat zitten op een bankje met een sigaretje, meer hebben ze hier,
zo lijkt het, niet nodig, dat merk ik later ook wanneer ik het park (een botanische tuin) vlakbij het hotel een bezoekje breng, mensen genieten hier van de buitenwereld, van het weer, van rustig
eventjes zitten en de drukte ontvluchten naar parkjes in en nabij het stad. Een vorm van onthaasten, waar in onze samenleving niet veel plaats meer voor lijkt te zijn.
Ik weet dat het niet mag, maar toch koop ik een pakje sigaretten, omdat ik enorm veel behoefte heb aan een kalmerend sigaretje, aan eventjes kunnen zitten, niets doen en niets denken, gewoon tussen
de mensen. Nooit gedacht dat dat goedkoper zou zijn dan een gekoelde icedtea. Wanneer ik daar dan zit tussen de mensen aan die fonteintjes, breekt eindelijk het zonnetje door, en stralen dat het
doet, ik voel me plots tienduizend keer beter dan in die grijze donkere stad waarin ik aankwam.
Op de tram terug bedacht ik me dat alle mensen om me heen niet kunnen begrijpen wat ik denk, en omgekeerd. Als je in een ander land zit, valt het eens te meer op: je denkt in de taal die je kent en
andere mensen denken in die taal die zij kennen. Nog nooit is het me zo hard opgevallen dat we allen leven in een verschillende taalwereld en dat het heel moeilijk is om wat je denkt in jouw taal
om te zetten naar de taal van een ander, zeker als je die niet zo goed of helemaal niet beheerst. Het enige dat je rest is proberen op zoek te gaan naar een gemeenschappelijke taal, en die bestaat:
gebaren. Toen ik zonet probeerde te vragen aan de bewaker in de hal van het hotel waar ik kon eten, or eat, manger peut-être, neen, het enige wat die man begreep was het gebaar om te eten, en toen
toonde hij me waar ik zijn moest. Soms kan het dus ook simpel, maar ik denk dat ik het echte communiceren op deze manier wel zal gaan missen, of toch, op dit moment voel ik me nog steeds een beetje
eenzaam en heb ik nog steeds opflakkeringen van heimwee naar mijn vertrouwde wereld. Ik denk dat dit wel over gaat na een tijdje, het is tenslotte nog maar het begin en de weg lijkt op dit moment
nog erg lang.
Ik zit nu buiten, ook al versta ik wat rondom mij gebeurt niet, het voelt goed om simpelweg in de buurt van mensen te zijn, meer heb ik op dit moment niet nodig. Ik ben nog niet helemaal klaar om
mezelf open te stellen of anderen uit mezelf te benaderen, zo ben ik nooit echt geweest en ik hoop ergens dat ik het hier zal leren, of toch een beetje.
Edda-Havamal vers 136
Zwaar is de balk die je wegdraaien moet
om iedereen binnen te laten
Ook hier aan het hotel ligt tussen de gebouwen een soort van aangelegd tuintje, een cirkel mooie bloemen in het midden, een hoop bomen eromheen en padjes ertussen, een paar bankjes, gezelligheid,
en dat voor een de randstad, dit is wat anders dan de grijze blokken bij ons.
Ik ben moe, ook al heb ik veel geslapen de laatste dagen, het is alsof alle stress en vermoeidheid van de voorbije dagen nu op mijn schouders ligt, dit tezamen met de veranderende uren, maakt dat
ik op elk moment van de dag wel een dutje zou willen doen, even naar die knusse droomwereld waar ik wel thuis ben. Vannacht droomde ik over stompie, dat hij met een open beenbreuk eindelijk thuis
kwam, hopelijk wordt die droom werkelijkheid en komt hij op een dag weer terug, ik duim al voor dit verlossende smsje maar ik vrees dat het niet komen zal, helaas.
Dag 4: Moskou-Ekaterinenburg
Zo meteen stap ik alweer de trein op, na mijn blitsbezoekje aan Moskou. Nu even dit berichtje posten voor jullie, zodat je een beetje kan volgen :) Helaas heb ik er niet meer aan gedacht dat mijn SD-kaartje van het fototoestel niet past in deze laptop dus foto's zijn er niet bij, misschien dat ik nog wel ergens een readertje vind.
