Na een snelbezoekje aan Amsterdam stap ik de trein op richting Moskou. Op van de zenuwen, bang maar ook heel nieuwsgierig naar wat komen zal, neem ik afscheid van de mensen die ik normaal dagelijks zie. Wanneer ik dan uiteindelijk toch echt vertrokken ben, slaat het bewustzijn me toe: nu ben ik wel heel alleen. Ik had niet verwacht alleen te zitten in mijn coupé en dat doet me echt wel even slikken, ik had gehoopt op een beetje afleiding die eerste uren zodat ik me niet alleen zou moeten voelen, zodat het besef een beetje getemperd zou worden, maar helaas, nu word ik er wel echt 100% ingesmeten, de twijfel slaat toe: was dit nou wel zo'n goed idee? Had ik niet beter eerst wat korter op reis gegaan, om te wennen aan het idee? Ik ben bang, bang voor wat komt, maar nog meer voor het tegenkomen van mezelf, voor het zijn met mezelf de komende uren, dagen en weken. Bang voor het gemis van het dagelijkse samen-zijn, en toch weet ik dat dit ok is, ik voel me een beetje onnozel omdat ik hier zit te sniffen en te snotteren.

Dag 2: Amsterdam-Moskou

Vannacht kreeg ik bezoek, eerst van één dame die bleek in Brussel te wonen, en achteraf van een tweede franssprekende dame, heb ik even chance. Ondanks het gezelschap en de goede nachtrust (ik moet wel heel moe geweest zijn om zo goed te slapen op een voor mij onbekende plaats), blijft het hier vanbinnen knagen, Linde, de eeuwige twijfelaar en nu pas merk ik hoe zenuwachtig en twijfelend ik deze reis heb afgewacht. Nog steeds heb ik ergens veel zin om in huilen uit te barsten, om Cis een lekker dikke knuffel te geven, om zijn bemoedigende woordjes te horen, maar helaas, het bereik van de gsm is ondertussen ook niet meer dus ben ik momenteel volledig afgesloten van mijn dagelijkse werkelijkheid, tijd voor iets nieuws, afwachtend, terughoudend. Ik voel me erg erg klein als ik hier zit, met mijn mondje Frans en de poging om te communiceren met andere mensen, moeilijk, maar het kan.
Daarstraks heb ik voor de allereerste keer gebruik gemaakt van mijn paspoort, wat wel even stressen is, want nu bleek dat ik nog iets moest invullen en natuurlijk wist ik de juiste informatie niet, even paniek hier vanbinnen en de rede mij maar zeggen dat ik gewoon rustig moet blijven, desnoods vragen of ik iemand mag bellen, maar geen probleem: gewoon invullen wat je weet was de boodschap, en dat was duidelijk genoeg.
De grensovergangen duren inderdaad lang, na al die papieren rompslomp en daarna zelfs nog een tweede keer door een andere meneer, om daarna nog eventjes het onderstel van de trein te vervangen, om dan nog wat stil te staan en een beetje verder terug een stilstand aan een station, zijn we toch uiteindelijk door het verschrikkelijk uitgestrekte Wit-Rusland aan het rijden. Het is hier mooi, en leeg, heel erg leeg waardoor eveneens het gevoel van eenzaamheid en klein zijn in deze overgrote wereld me deels overvalt, dit wordt toch even wennen, maar hopelijk gaat het elke dag een beetje beter.
Het meest bizarre is het gevoel dat we naar de nacht toe rijden, hoe langer op die trein, hoe later het wordt, op alle mogelijke manieren, niet alleen gaat de tijd vooruit, ze verzet zich ondertussen ook ettelijke uren verder en dat valt te zien aan de wereld rondom ons, het wordt hier donker, maar het voelt nog licht in het ritme dat ik ken. Heel bizar te weten dat je hier de tijd doorkruist, tijdreizen, nooit gedacht dat dat nog voor dit leven zou zijn.

Edda-Havamal vers 55
Een gemiddeld verstand moet elk man hebben
nooit moet een man te wijs wezen
zelden is een verstandig man vrolijk van hart
als hij een teveel aan verstand heeft gekregen

Ik heb besloten mijn chocolaatje van vandaag aan mezelf te geven, omdat ik best wel trots kan en mag zijn, omdat ik iets doe wat ver voorbij mijn grenzen gaat, merk ik nu, omdat ik mijn vertrouwde omgeving eventjes achterlaat en ga naar iets volledig nieuw, iets dat ik niet controleer, alleen. En in de hoop dat dit lekkere stukje België zijn werk zal doen en me een beetje troost brengt :)

Dag 3: Moskou

Vanochtend werd ik gewekt door de treinverantwoordelijke en kreeg ik mijn biljetje terug, volledig afgestempeld. Nu is het echt begonnen... Aan het station in Moskou staat een dame me op te wachten, vol goede moed loop ik naar haar toe, in de hoop haar vanalles te kunnen vragen. Helaas, blijkt dat zij amper tot geen Engels spreekt, dat was wel even balen. Ze rijdt me door het helse verkeer van Moskou en ik ben blij dat ik het gevloek achter het stuur niet versta, continu roepen en tieren en tuten, jeetje. Ik vraag haar naar een bank waar ik geld kan afhalen, na wat overleggen heeft ze dan toch begrepen wat ik bedoel, en ze gaat met mij een bank tegemoet. Blijkbaar is 1 euro gelijk aan 40 roebel, dus dat is even handig, ik kan nog steeds rekenen in Belgische frank dus moeilijk is dit al niet. Ze zet me af aan het hotel en is zo vriendelijk samen met mij in te checken (een last die alweer wegvalt, want het is hier niet zo gemakkelijk om de dingen uit te leggen ;)), en morgen komt ze me opnieuw ophalen en zet me af aan het station op de trein naar Ekaterinenburg. Ondertussen heb ik al mijn ticketten voor de trein eveneens gekregen, alweer een hoop papieren waar je goed op moet letten. Ze heeft me gewaarschuwd, net zoals de dames op de trein, dat ik een onnozel papiertje dat ik dubbel heb moeten invullen en waar een stempeltje opstaat, zeker niet mag verliezen, anders geraak ik hier nooit meer weg, Rusland is een echte bureaucratie, overal moet je registreren en papiertjes invullen en krijgen en alles moet je bijhouden voor het geval je een norse flik tegenkomt die besluit dat je er té toeristisch uitziet en jouw paspoort wil zien. Ik denk wel dat het nu al veel gebeterd is ten aanzien van vroeger, maar hier loopt inderdaad enorm veel politie en militie over straat, overal controles en mannetjes met grappige petjes (ik zou ze fotograferen, maar dat durf ik toch niet) in een strikt uniform, politiestaat.
Gewapend met een plannetje van de metro van Moskou, trek ik naar de metro die hier wat verder zou moeten zijn, dit is trouwens een gigantisch hotel (ik zit in blok zes kamer driehonderdenelf). Aangekomen blijkt dat dit allemaal wel vrij goed in elkaar zit, het is niet al te moeilijk een ticket te bemachtigen (er staat zelfs engelse informatie op het bord, hoera!), en duur is het ook al niet. Echter beneden blijkt het toch wat ingewikkelder, er staat wel een bordje met haltes, maar welke kant moet ik uit? Ik probeer te lezen wat er staat, maar mijn poging mislukt, probeer dan een beetje te vergelijken met het plannetje dat ik heb, maar helaas, dit wordt even vragen. De mensen zijn hier echt heel hulpvaardig, ik moet het maar vragen en ze doen er alles aan om te weten te komen wat ik juist wil zeggen, alleen hebben ze zelf af en toe de hulp nodig van een ander, aangezien de lettertjes op mijn papiertje echt minuscuul zijn en ze het simpelweg niet kunnen lezen. Ik begrijp (nog) niet waarom iedereen me waarschuwt voor de 'norse' Russen, ze zijn directer, kijken wel nors en zijn allemaal erg serieus, maar eens je een vraagje stelt de vriendelijkheid zelve, oef.
Na een overstapje kom ik aan in Moskou stad, zo groot, gigantisch, bombastisch. Ik heb besloten eens te gaan kijken naar het Kremlin en het rode plein, veel te druk, veel te toeristisch, maar wel adembenemend. Hier voel ik me nog kleiner en nog eenzamer dan ervoor want het loopt hier boordevol families, liefjes, groepen, iedereen trekt een foto van elkaar en staat te wijzen en te stompen, hier sta ik dan de wondere wereld te bewonderen en niemand om het echt mee te delen, een vreemde gewaarwording tussen zo'n grote mensenmassa. Ik wandel wat rond en ontdek een ondergronds shoppingcenter, ze verstoppen hier het kapitalisme :D Het is een heel andere scène dan wat zich bovengronds afspeelt, hier loopt het vol shoppende mensen, shoppende Russen. Ik ontdek een standje met gsm's dus doe een poging om een prepaid sim-kaart te bemachtigen, moeilijk uit te leggen aan een jong kereltje dat aanvankelijk zegt dat hij wel Engels spreekt, maar reeds door de mand valt bij het woord prepaid, maar het is gelukt, vanaf nu heb ik een Russische nummer en bereik, een pak van mijn hart, dit geeft me wel terug een meer veilig gevoel, de verbondenheid met de wereld is een gewoonte dat je niet meer verleerd denk ik.
Ik zet me op een bankje rond één van de vele fonteinen in deze stad, samen met zoveel andere mensen. Russen zijn genieters, gewoon wat zitten op een bankje met een sigaretje, meer hebben ze hier, zo lijkt het, niet nodig, dat merk ik later ook wanneer ik het park (een botanische tuin) vlakbij het hotel een bezoekje breng, mensen genieten hier van de buitenwereld, van het weer, van rustig eventjes zitten en de drukte ontvluchten naar parkjes in en nabij het stad. Een vorm van onthaasten, waar in onze samenleving niet veel plaats meer voor lijkt te zijn.
Ik weet dat het niet mag, maar toch koop ik een pakje sigaretten, omdat ik enorm veel behoefte heb aan een kalmerend sigaretje, aan eventjes kunnen zitten, niets doen en niets denken, gewoon tussen de mensen. Nooit gedacht dat dat goedkoper zou zijn dan een gekoelde icedtea. Wanneer ik daar dan zit tussen de mensen aan die fonteintjes, breekt eindelijk het zonnetje door, en stralen dat het doet, ik voel me plots tienduizend keer beter dan in die grijze donkere stad waarin ik aankwam.

Op de tram terug bedacht ik me dat alle mensen om me heen niet kunnen begrijpen wat ik denk, en omgekeerd. Als je in een ander land zit, valt het eens te meer op: je denkt in de taal die je kent en andere mensen denken in die taal die zij kennen. Nog nooit is het me zo hard opgevallen dat we allen leven in een verschillende taalwereld en dat het heel moeilijk is om wat je denkt in jouw taal om te zetten naar de taal van een ander, zeker als je die niet zo goed of helemaal niet beheerst. Het enige dat je rest is proberen op zoek te gaan naar een gemeenschappelijke taal, en die bestaat: gebaren. Toen ik zonet probeerde te vragen aan de bewaker in de hal van het hotel waar ik kon eten, or eat, manger peut-être, neen, het enige wat die man begreep was het gebaar om te eten, en toen toonde hij me waar ik zijn moest. Soms kan het dus ook simpel, maar ik denk dat ik het echte communiceren op deze manier wel zal gaan missen, of toch, op dit moment voel ik me nog steeds een beetje eenzaam en heb ik nog steeds opflakkeringen van heimwee naar mijn vertrouwde wereld. Ik denk dat dit wel over gaat na een tijdje, het is tenslotte nog maar het begin en de weg lijkt op dit moment nog erg lang.
Ik zit nu buiten, ook al versta ik wat rondom mij gebeurt niet, het voelt goed om simpelweg in de buurt van mensen te zijn, meer heb ik op dit moment niet nodig. Ik ben nog niet helemaal klaar om mezelf open te stellen of anderen uit mezelf te benaderen, zo ben ik nooit echt geweest en ik hoop ergens dat ik het hier zal leren, of toch een beetje.

Edda-Havamal vers 136
Zwaar is de balk die je wegdraaien moet
om iedereen binnen te laten

Ook hier aan het hotel ligt tussen de gebouwen een soort van aangelegd tuintje, een cirkel mooie bloemen in het midden, een hoop bomen eromheen en padjes ertussen, een paar bankjes, gezelligheid, en dat voor een de randstad, dit is wat anders dan de grijze blokken bij ons.
Ik ben moe, ook al heb ik veel geslapen de laatste dagen, het is alsof alle stress en vermoeidheid van de voorbije dagen nu op mijn schouders ligt, dit tezamen met de veranderende uren, maakt dat ik op elk moment van de dag wel een dutje zou willen doen, even naar die knusse droomwereld waar ik wel thuis ben. Vannacht droomde ik over stompie, dat hij met een open beenbreuk eindelijk thuis kwam, hopelijk wordt die droom werkelijkheid en komt hij op een dag weer terug, ik duim al voor dit verlossende smsje maar ik vrees dat het niet komen zal, helaas.

Dag 4: Moskou-Ekaterinenburg

Zo meteen stap ik alweer de trein op, na mijn blitsbezoekje aan Moskou. Nu even dit berichtje posten voor jullie, zodat je een beetje kan volgen :) Helaas heb ik er niet meer aan gedacht dat mijn SD-kaartje van het fototoestel niet past in deze laptop dus foto's zijn er niet bij, misschien dat ik nog wel ergens een readertje vind.