Nadat ik in het hotel tijdens het wachten om opgepikt te worden, werd aangesproken door een koppel Nederlanders op leeftijd (ze had mijn Albert Heijn-zakje gezien), die blijkbaar ook hun reis maakten via Tiara Tours, had ik toch wel eventjes spijt dat ik gevraagd had om niet altijd bij mede-toeristen in de treincoupé te zitten, maar ja, spijt komt altijd te laat... Net nadat ik een praatje begon te slagen, kwam natuurlijk de mevrouw die me zou oppikken aan en ze nam me direct mee richting trein. Aangekomen aan het station, zette ze me simpelweg af met de nummer van de trein. Altijd een beetje spannend om op onbekend terrein een poging te wagen om te vinden welk perron ik juist moest zijn, alle chance zijn op dat vlak onze Russische vrienden wel heel goed georganiseerd, je hebt niet meer nodig dan een nummer en het uur waarop je trein zou vertrekken, of je de rest nou kan lezen of niet, maakt niet uit want, wonder o wonder, in dit gigantische land rijden de treinen altijd stipt op tijd en staan ze altijd te wachten waar ze moeten staan, echt geweldig. Hoe is het mogelijk dat een land als dit hiertoe wel in staat is en een minilandje als België niet?!
In mijn coupé zaten Simoa (Simon in 't Nederlands) en Natasja (mijn excuses als ik beide namen verkeerd schrijf), dat kwam ik later te weten. In het begin is alles verschrikkelijk onwennig en wist ik niet goed hoe me te gedragen of wat te zeggen, al een geluk sprak Simoa vrij goed Engels en kon ik me op die manier toch een beetje verstaanbaar maken. Een beetje later kwam er nog een jongen bijzitten, maar die was tegen de avond alweer weg en toen stapte een zekere Vladimir op (hihi, echt grappig dat onze fantasiefiguren hier werkelijk bestaan :D). Toen iedereen eten kreeg, ben ik naar het restauratierijtuig getrokken, ik moet toegeven dat dit vrij duur is (naar wat mij op voorhand verteld werd) en de porties zijn werkelijk minimaal, het is hier duidelijk niet de gewoonte om bijvoorbeeld een salade te nemen als avondmaal, het is eerder de bedoeling om echt meerdere gerechten te combineren om zo tot een volwaardige maaltijd te komen, maar niet getreurd, wat ik kreeg was wel heel lekker :)
Na een nachtje woelen en draaien en uiteindelijk toch in slaap vallen, brak de dag aan, een grijze dag, maar wauw, wat een uitzicht met die schattige gekleurde oude houten huisjes afgewisseld met niets anders dan groen. 's Middags heb ik dan voor het eerst kunnen proeven van de Russische gastvrijheid. Omdat de dag eerder wegens een misverstand duidelijk werd dat het eten niet in mijn ticket inbegrepen was (ik snapte al niet goed waarom die vrouw wou weten wat ik zou willen eten :p), had Simoa blijkbaar besloten om mij van een maaltijd te voorzien, echt, ik had dit helemaal niet verwacht en was echt overdonderd toen mij een kommetje soep (en wat later nog meer toen ik ook nog een rijstschotel kreeg) werd voorgezet. Vooraleer aan de soep begonnen mocht worden, moest er wel geproost worden, op alles en iedereen, op een nieuwe vriendschap tussen Rusland en België, op geluk en liefde voor mij en iedereen, op alle doden (maar dan mag je niet proosten, dan moet je gewoon drinken), op de Russische luchtmacht omdat Simoa daar vandaag 29 jaar werkt, ... Nu snap ik wat ze bedoelen als gezegd wordt dat de Russen houden van drinken en proosten :D Nu moet ik wel toegeven dat ik nog niet geoefend ben en dat voor mij een nipje vaak al genoeg was, aangezien ik niet echt hou van dat spul, maar toch wel wou meedoen (Natasja proostte zelf ook mee met water, drinken is hier voornamelijk een mannelijke bezigheid, heb ik zo 't gevoel ;)). Het was echt heel gezellig om samen te zitten en wat te praten over alles en niets, met handen en tanden uitleggen wat je wil zeggen, of Nederlandse en Russische woordjes uitwisselen :) Daarom heb ik dan ook besloten om mijn chocolaatjes vandaag uit te delen, ieder eentje, zodat ook ik iets kon geven en meteen iets dat uit België komt :)
Na een dutje kwam helaas het afscheid en ben ik in mijn eentje afgestapt in Ekaterinenburg, met spijt in het hart en een beetje schrik voor de ontvangst, maar dat was voor niets nodig. Het meisje, Janna, dat me hier oppikte, spreekt heel goed Engels en begon direct van alles te vragen en te vertellen. Ze zette me af aan een appartement (en dit is dan de budget variant, echt een leuk appartementje met een dubbel bed, een badkamer met bad (!), een keukentje met ijskast en een aangenaam zicht op een rustig buurtje, vlakbij het centrum van de stad). Ze gaf me een plannetje en duidde aan waar ik naartoe moest, een lijstje met mogelijke excursies en een nummer van de persoon die deze organiseert en Engels spreekt, haar eigen nummer in geval van nood, een lijst met restaurants zodat ik weet waar goedkoop te eten en tot slot een korte rondleiding omdat ze het appartement niet direct kon vinden op het plan en om ervoor te zorgen dat ik wist waar naartoe als ik morgen een relaxt wandelingetje langs alle hoogtepunten ga maken. Dit was echt het warme welkom dat ik op dit moment nodig had.

Dag 6: Ekaterinenburg
Vannacht kon ik de slaap niet vatten, hoe geweldig dit appartement ook is, de vele geluiden en de warmte maakten dat het heel lang geduurd heeft vooraleer ik eindelijk in slaap viel, om dan wat later weer gewekt te worden door gedrup op een ijzeren plaat vlak aan het raam, echt verschrikkelijk (dit is zowat de gecensureerde versie van het verhaal :p). Dit alles met als gevolg dat ik deze morgen totaal niet uit mijn bed geraakte en pas laat ben kunnen vertrekken. Het werd een mooie wandeling doorheen Ekaterinenburg in het, blijkbaar typische, wisselvallige Russische weer. Onderweg heb ik de hoogtepunten ineens meegepikt, echt een bizarre stad aangezien alles hier zo dicht op elkaar ligt, eigenlijk is dit een ministadje; maar dan in het groot (de straten zijn echt reusachtig, net zoals de gebouwen, maar het zijn er eigenlijk weinig, waardoor alles wel heel dicht bij elkaar ligt, maar je toch de ruimte creëert als in een enorme metropool), je hebt weinig tijd nodig om alle belangrijkste dingen te gaan bekijken, een uur of twee en je bent rond, tenzij als je dit wat meer op je gemakje doet natuurlijk, en dat heb ik dan ook gedaan. Rustig wandelen, wat rondkijken, beetje fotootjes trekken, helaas geen Engelse informatie op de borden dus wat staren naar dat vreemde alfabet, ... Nu ben ik net terug in het appartement om even op te zoeken waar dat museum nu juist was (Urals Mineralogical Museum), maar helaas blijkt dat dit maar tot vijf uur open was en we zijn ondertussen half zes gepasseerd, jammer. Ik had gehoopt onderweg nog een supermarkt tegen te komen, maar ook niet, en ik dacht dat ze in het kotje hier om de hoek wel wat meer hadden, maar alleen drinken, drank en snoepgoed te bespeuren, dat is wel even balen. Zo meteen trek ik dus terug naar buiten, hopelijk is het dan terug gestopt met regenen.
Onderweg werd ik staande gehouden door een hoopje heren, of ik alsjeblieft een foto van hen wou trekken. Ze vinden het hier absoluut geweldig als je vertelt dat je uit België komt (én ze kennen het hier allemaal he! :D), en dan moest ik mee op de foto, echt mijn favoriete bezigheid zo poseren voor een foto voor één of ander monument... Ze bleken uit Belarus en Oekraïne te komen. Eentje had een gitaar mee en begon hierop te spelen, best wel gezellig :) en dan heb ik hen maar weer achter gelaten, niet echt veel zin om met drie drinkende mannen op schok te gaan ;).
Hopelijk is er morgen nog een mogelijkheid om aan te sluiten bij een groep voor een excursie, ik had dit beter wel op voorhand gepland, zodat ik toch ook een beetje van de randstad heb gezien, maar anders zal ik waarschijnlijk dat museum wel gaan bezoeken. Ik kan ook naar de zoo gaan :D maar ik denk niet dat ze hier beren hebben, dus dat lijkt me nou niet echt de moeite, hehe.

Onderweg buiten dacht ik eraan dat in elk chocolaatje een uitspraak of versje zit over het leven en chocolade, niet gemakkelijk om uit te leggen aan mensen die alleen Russisch spreken, maar het volgende is denk ik wel echt op hen van toepassing: 'There is nothing in our intelligence that has not passed by the senses.' - Aristoteles.

'Why did you decide to come to Russia?' Goh, waarom? Misschien was het de aantrekkingskracht van een trein die het hele continent doorkruist alsof het niets is? Misschien de enorme uitgestrektheid, de enorme leegte die je tegenkomt, terwijl je tegelijkertijd omringd wordt door mensen in die kleine coupé? Misschien wou ik gewoon weg en ligt het alleen maar aan het voor mij aangename klimaat (in de zomer weliswaar)? Misschien omdat ik ooit heb gekeken, en niet lang geleden ook het boek gelezen (aanrader trouwens! ;)), naar het programma van Martin Heylen die Siberië doorkruist? Misschien omdat ik vind dat je Mongolië niet kan bezoeken zonder Rusland te doorkruisen? Misschien omdat dit voor mij de meest betrouwbare en veilige optie leek? Maar bovenal, misschien omdat Rusland voor ons uiteindelijk niets anders is dan een enorm groot vraagteken op de landkaart, een plaats waar we weinig over weten en nog minder over horen buiten af en toe een beetje politiek? 'Very good question.'

Als ik wat beter in talen zou zijn, dan zou ik in elk land ter wereld met plezier eens gaan studeren, gewoon om eens te kijken naar hun visie op geschiedenis, cultuur, filosofie, politiek, noem maar op. Ik geloof echt dat dat de enige manier kan zijn, als er al één is (dit houden we even buiten beschouwing), om de gehele werkelijkheid te kennen. Uiteindelijk kijkt iedereen op een andere manier naar hetzelfde, gewoon afhankelijk van je eigen geschiedenis, je eigen realiteit. Hebben we dan niet allen een puzzelstukje in handen en is het niet alleen door samenwerking en samenzijn, door openheid ten aanzien van elkaar, dat we misschien echt zouden kunnen achterhalen wat dit is, wat gebeurd is en misschien zelfs wat komen zal? Ik vind dit een mooie gedachte, dat we pas kunnen be-leven als we samen-leven.

Dag 7: Ekaterinenburg

Ondertussen ben ik alweer bijna een week weg uit ons apenlandje, de tijd gaat snel en vervelen zal ik me hier niet. Ik had ook een beetje schrik voor de lange dagen in de trein, maar dat was dus helemaal niet nodig. Het treinen is erg rustgevend, een manier om in het reine te komen met jezelf, een beetje rond te kijken, buiten te staren, nadenken, lezen, muziek luisteren, schrijven, praten en bovenal genieten van het niets mogen doen. Hoewel ik meestal met plezier de trein naar Brussel neem, komt er in België toch altijd veel stress kijken bij een uitstapje met de trein: je weet nooit of je op tijd zal zijn om je overstap te halen, weet nooit echt hoelang je erover zal doen. Hier is dit helemaal anders: je weet wanneer, je weet hoelang en je bent 100% zeker dat je zal geraken waar je zijn moet zonder al te veel problemen. Op deze manier worden de gigantische afstanden die mensen hier moeten afleggen om bijvoorbeeld een bezoekje te brengen aan familie of vrienden echt minimaal, je hebt alleen tijd en een ticketje nodig, de rest gaat vanzelf.

Ik ben nu net terug van een uitstapje met Engelssprekende gids en vader en zoon uit Australië, die de expres de omgekeerde richting uit nemen, naar de grens tussen Europa en Azië en de plaats waar de Romanovs teruggevonden zijn nadat de hele familie inclusief bedienden op een gruwelijke wijze vermoord werd, wat nu een heilige plaats is van de orthodoxe kerk. Ik had hiervoor deze morgen gebeld, maar ze zei me dat er geen groepsexcursies waren vandaag, maar dat ik gerust even mocht binnenspringen om 12u om eventueel samen een taxi te kunnen boeken zodat ik toch kon gaan. Toen ik daar aankwam, waren ook de twee voornoemde heren net aangekomen om eens te horen wat zoal te doen viel hier in de buurt en om eventueel een excursie te boeken. Toeval? Heb ik hier gewoon gigantisch veel chance? Het gevolg was in ieder geval dat zij wel met mij mee wouden gaan, inclusief gids, en de prijs bleek dan ook nog een stuk lager te liggen dan verwacht, hoera!
De grens tussen Europa en Azië blijkt een soort van bedevaartsoord te zijn, daar ze hier geloven dat het bezoeken van de grens geluk met zich meebrengt. Wat een vet gevoel om op de grens te staan tussen twee continenten, waanzinnig. Hier heb ik dan ook mijn eerste draagbare souvenirtje gekocht: een gouden munt dat ter plekke geslagen werd met aan weerszijden een symbool dat je wilt, vond ik wel een tof aandenken. Onderweg heb ik me de ogen uitgekeken, echt een mooi landschap vol bossen (helaas nog geen beer kunnen spotten :p). Dan de heilige kerken voor de familie Romanov, echt heel mooi om te zien, die orthodoxe houten kerken. Om de grond te mogen betreden moest ik wel mijn haar bedekken en een lange rok aantrekken, ik zag eruit als een boerinnetje ofzo :D Hoewel ik wel kan begrijpen dat deze plaats een heilige plaats is en dat men hier een monument bouwt, vond ik dit alles toch wel heel erg theatraal. Misschien omdat wij deze manier van herdenken in België niet echt kennen? Ik kan me heel moeilijk voorstellen dat een adellijke familie zoveel kan betekenen voor een volk, maar de gids vertelde dan ook dat na de val van het communisme religie hier terug in opmars is (een hernieuwde vrijheid?), en misschien is het dan ook net daarom dat een belangrijke persoon van voorheen zoveel aandacht krijgt. Ik weet het niet, maar ik weet wel dat ik echt enorm overdonderd werd door het aangezicht van deze kerken, en, hoewel ik niet zo heel graag in kerken kom, hoe ze er vanbinnen uitzagen. Je voelt dat hier een diep geloof wordt beleden, je ziet het ook aan de mensen die hier komen, hoofd gebogen, kruistekens maken. Hier wordt nog echt geloofd, een aanzicht dat wij niet echt meer kennen (en in Australië duidelijk ook niet, maar deze heren waren sowieso al overdonderd door de geschiedenis die aan Europa hangt, logisch ook als je bekijkt hoe weinig geschiedenis zij zelf eigenlijk nog maar hebben (als we dan de Aboriginals, en het moederland buiten beschouwing houden natuurlijk), dat is toch wat zij zelf zeiden).
Zo meteen ga ik dit berichtje voor jullie posten en nog een beetje rond kuieren in de stad. Vannacht vertrek ik alweer met de volgende trein naar Irkutsk, spannend. Bedankt allemaal voor de lieve berichtjes en het hart onder mijn riem! :)