Dag 10: Irkutsk-Listvianka
Na een erg lange rit in de trein (twee volle dagen vullen met niets doen is misschien toch wel iets te lang), ben ik vanmorgen aangekomen in Irkutsk. Daar stond een chauffeur me op te wachten om me af te zetten in Listvianka, een dorpje een uurtje buiten de stad en vlakbij (maar echt vlakbij) het grote Baikal meer. Het uitzicht vanuit mijn kamerraam is best wel adembenemend, jammer dat het helaas net vandaag een grijze dag blijkt te worden. Ook de homestay waar ik verblijf is echt tof, een houten huisje met verschillende kamertjes en beneden een eetzaaltje waar je rustig wat kan zitten en eten. Het enige nadeel is dat het echt vlak naast de straat ligt (blijkbaar loopt de straat hier vlak naast het meer, een beetje jammer vind ik, maar zo is het natuurlijk heel toegankelijk). Ik ben net een wandelingetje gaan maken richting 'het dorp' (een stapeltje huizen eerder), waar ik ook een marktje kan vinden, maar blijkbaar was ik nog te vroeg. Het leven komt hier nog maar net op gang. Ik denk dat ik nu eerst een dutje ga doen, ik kan maar niet wennen aan de steeds veranderende uren, mijn lichaam is nog steeds ingesteld op thuis en we zijn hier ondertussen maar liefst zeven uur verder, verwarrend.

Na mijn dutje word ik wakker met een nog grijzer uitzicht: het is beginnen regenen. Nu kan ik helaas niet langer genieten van mijn mooie uitzicht en echt gaan wandelen is ook niet echt een optie, hoewel ik dat zo meteen wel ga proberen. Hopelijk stopt het met regenen... Nu zit ik zo een beetje vast gekluisterd aan mijn bed, weet niet echt wat te doen en er is bijna geen volk in de homestay dus ook geen gezelschap om spelletjes mee te spelen, waartoe dit regenweer uitnodigt. Dit is werkelijk één van die momenten waarop je wenst dat je gezelschap hebt om mee te lachen en spelen... Bij deze dan ook een tip voor alle toekomstige reizigers: vergeet je kaartspel niet (dju toch) en zorg ervoor dat als je het grote meer hier gaat bezichtigen dat je op zijn minst twee of drie dagen tijd hebt zodat je toch meer kans hebt om het werkelijk te kunnen bewonderen met (iets) beter weer :)! Dit is een tip die ik sowieso voor mijn toekomstige zelf moet onthouden: beter iets minder ver reizen en overal iets langer verblijven, dan heel erg ver willen gaan en zo veel moeten missen, maar ja, laten we stellen dat dit wel de ideale manier is om van de veranderende omgeving te kunnen proeven :D, als het tegenvalt, ben je nu immers snel terug weg.

Daarnet een paraplu gaan lenen (noot aan mezelf: neem een paraplu mee) om toch eventjes buiten te kunnen gaan wandelen. Ik besloot om het dorpje zelf, dat bestaat uit een opeenstapeling van houten huisjes aan elkaar verbonden met amper begaanbare weggetjes, eventjes te verkennen. Helaas pindakaas, weer twee veel te zatte lastige Russische mannen, zelfs allebei heel hard gevallen op hun aangezicht want ze hingen onder het bloed (bah bah bah), die dezelfde weg vooruit strompelden als diegene ik wou begaan (er is hier ergens een kerkje en dat leek me de meest logische weg om er te geraken). En ik dacht dat Belgische zatlappen irritant zijn, die Russen zijn nog veel irritanter, nog veel zatter en viezer en stinkender en strompelender en je kan er natuurlijk niet tegen zeggen dat ze het op moeten rotten, echt bah. Hoe prachtig dit land dan ook kan zijn, die wodka-gewoonte is een dooddoener. Er zijn grenzen aan tradities, en ik denk dat veel mannen die grens hier bewandelen, helaas. Om van deze vervelende wezens verlost te raken, ben ik uiteindelijk gewoon terug gedraaid, het zag er immers niet echt naar uit dat het me zou lukken om deze mensen achter me te laten, echt spijtig, maar ik voel me helemaal niet veilig met zo'n mensen om me heen... Het loopt hier trouwens overal vol met van die lallende mannen, zeker tegen de avond valt. Hoe graag ik de steden hier ook eens zou willen bewonderen bij nacht, dat doe ik hier toch liever niet alleen.
Ik ben dan maar verder gewandeld naar het marktje van daarstraks om iets te gaan eten, lekker gebbqt varkentje met een rijstschotel, njam :)

Ondertussen ben ik beneden geweest om lekkere warme chocomelk te maken en daar kwamen ook net drie andere reizigers toe om iets te eten. Zo heb ik mijn dag dan toch nog met een gezellig babbeltje kunnen afsluiten. Het waren twee Franse studenten, die maar liefst 5 maanden (!) vakantie hebben en dus allebei op wereldreis waren, waarbij ze samen zijn gekomen in Vladivostok om naar Sint Petersburg te reizen, en een derde Russisch meisje dat perfect Frans sprak en ook goed Engels, die ze onderweg waren tegengekomen en die op vakantie ging naar een eiland in het Baikalmeer. Drie ervaren reizigers, en ik voelde me echt een beetje een groentje met mijn mooi geplande reis :p, maar ja, je moet toch ergens beginnen :D

Dag 11: Irkutsk

Deze morgen werd ik opgepikt door een Engelssprekende gids en chauffeur om samen naar het Taltsy museum over houtwerk en architectuur te gaan. Dit bleek een museum te zijn waarbij verschillende houten huizen uit de 18de-19de eeuw bewaard zijn gebleven, heel interessant dus om eens een kijkje te nemen in het Russische verleden. Toch echt gezellig, zo'n houten constructie, jammer dat dit nu nog maar weinig gedaan wordt. Het werd een aangename wandeling doorheen het openluchtmuseum waarbij ik vanalles leerde over de Russische tradities en cultuur, interessant. Wist je bijvoorbeeld dat rood het woord is voor mooi aangezien daarvoor in het Russisch eerst geen woord bestond, vandaar het rode plein? Of dat Siberië afkomstig is van het Russische woord voor slapende, het slapende land (zeker in de winter)? Leuke weetjes :)
Daarna werd ik afgezet in Irkutsk, waar ik ondertussen ben gaan wandelen, maar dit is niet echt een stad naar mijn hart. Uiteraard zijn er ook hier weer mooie gebouwen en kerken en gezellige pleintjes, maar toch, ik vind mijn draai hier niet helemaal, maar dit kan evengoed te maken hebben met het feit dat ik vannacht alweer de trein op stap en dat dit dus ook een heel erg kort bezoekje zal zijn. Toch nog een positieve noot: het weer is terug bijgedraaid en het is gestopt met regenen, af en toe komt ons zonnetje zelfs even piepen, joepie! Ik verblijf hier trouwens in een appartementje van een ander, echt bizar. Ik wist dat het hier 'homestay' zou zijn, maar ik dacht eerder aan een extra kamer op overschot, nu is het zo'n beetje alsof ik het meisje dat hier woont buiten gejaagd heb om hier te kunnen verblijven. Je ziet ook echt dat dit een appartementje is dat bewoond wordt, er staat eten in de ijskast en op het aangerecht, er hangt vanalles en nog wat tegen de ijskast, er liggen briefjes en verstopte rommel, hihi, maar dat geeft het natuurlijk wel een héél huiselijk gevoel :D

Dag 13: Ulaan Bataar
Na twee nachten en een dag verblijven in een verschrikkelijk vuile trein, ben ik deze ochtend aangekomen in het mooie Mongolië. De trein was werkelijk een nachtmerrie voor elke reiziger: je kon amper door de ruiten zien want ze waren echt vuil, langs binnen was de trein niet meer afgekuist sinds dagen of weken of zelfs maanden, geen idee, maar overal echt heel vuil en stoffig, een verschrikkelijk vies wc'tje en het water van het kraantje dat daar is om je te wassen en tandjes te poetsen was gewoonweg leeg?! Je moet je voorstellen dat er echt mensen in die trein zitten voor 4-7 dagen, echt vies, was ik blij dat ik er snel weer af mocht :D Wel had ik ook deze keer aangenaam gezelschap van een Thaise jongen die in de UK studeert en besloten had om de trein naar huis te nemen voor een keer :D Je kan dus met de trein naar Thailand, best wel cool om te weten (misschien moet ik gewoon eens proberen de wereld rond te reizen met het openbaar vervoer?). Daarnaast zaten er ook twee Chinezen, een oudere en ééntje van onze leeftijd, vriendelijke mensen, moeilijk om te communiceren maar als je wil dan lukt het toch. Zo heb ik goed wat afgelachen met stomme mopjes, zeker in die 6 uur aan de grens, duurt echt lang als je in een dergelijke oude trein opgesloten zit, geen airco dus snikheet, puffen en zweten en geen water om te verfrissen... Zolang het gezelschap maar goed is, is dit allemaal nog te overwinnen, maar ik denk dat als je er echt lang in verblijft (naast ons zat een Russisch koppel met een ziek kindje dat zelfs heeft moeten overgeven enz.), dat dit echt een hel geweest moet zijn.
Deze morgen dus afgestapt in Ulaan Bataar en opgepikt door een heel tof en lief mevrouwtje dat Engels spreekt met een heel grappig accent. Daarnaast werden samen met mij ook twee koppels Nederlanders opgepikt, die nu op een andere tour zijn, en waarvan één koppel al zeker de Groene Route met mij zal doen, ik kijk er echt naar uit na die treinrit doorheen het Mongoolse platteland, het is hier echt heel mooi, en de stad is verrassend modern, een gigantisch verschil dus... We werden met zijn allen afgezet hier in het hotel waar blijkbaar een ontbijt voorzien was (njam) waarbij de gids eveneens mee aan tafel zat en al wat kon vertellen over de Mongoolse geschiedenis, lekker gezellig dus.
Het hotel is hier ook echt mooi en handig gelegen, aanvankelijk had ik zelfs een 8-persoons kamer voor mij alleen, wat een luxe, maar intussen zit er ook een andere aangename man uit Denemarken bij me. Dit is één van de laatste landen dat hij nog moest bezoeken (hierna nog 4 in Afrika) en dan heeft hij de hele wereld gezien, wauw. Ik denk dat ik één van de weinige personen ben die mijn wereldreis aanvangt met Rusland, een land waar niemand veel over weet en geen woord Engels wordt gesproken, misschien heeft hij wel gelijk en heb ik wel een enorme sprong in heel diep water genomen, maar wat ben ik trots op mezelf dat ik dit heb gedurfd.

Dag 13-14: City Tour Ulaan Bataar
De gids vroeg me gisteren of ik graag een city tour wou doen met haar en ze zei me dat dit een stuk goedkoper zou zijn dan wanneer ik het boek via het reisbureau hier beneden (zeker voor een persoon alleen; achteraf vertelde ze me dat ze me schattig en dapper vond zo alleen en dat ze daarom deze goedkopere tocht geregeld heeft om mij de Mongoolse cultuur te laten leren kennen, hoe lief :D), waar zij zelf dus ook werkt. Ze had dus gisteren en vandaag twee vrije dagen en aangezien ik vier dagen moest vullen hier dacht ik: waarom niet ineens de twee dagen? Dan ken ik ineens de stad en kan ik de dagen erna zelf gemakkelijker invullen.
Gisteren werd het dan ook een lange dag, na het korte nachtje slapen op de trein, maar wel één vol belevenissen en verwondering in dit mooie Mongolië dat zo verschrikkelijk trots is op haar traditionele cultuur en deze dan ook probeert in ere te houden, ondanks de modernisering (want het is hier echt in de stad verschrikkelijk modern, overal internet en wifi, smartphones, winkels, ... een grappige mix tussen traditionele, sovjet en moderne gebouwen maakt het helemaal af). We zijn de tour gestart met een bezoekje aan Zaisan, een monument gebouwd door de Russische overheersers (waarover de gids me eveneens vertelde dat dit heel veel goede dingen met zich heeft meegebracht zoals onderwijs en gezondheidszorg, dus waarschijnlijk zou Mongolië niet de enige Aziatische democratie zijn als de Sovjets niet besloten hadden om dit hun land te maken; goed om ook eens de positieve kant te horen, de wereld is grijs) ter ere van alle onbekende overledenen tijdens de oorlogen die Mongolië en Rusland gevoerd hebben. Aangezien dit monument zich bevindt op de top van een berg kan je hier de hele stad aanschouwen, wat een zicht met op de achtergrond de groene heuvels. Wel is de stad een echte bouwwerf: overal zijn ze aan het bijbouwen, dit is een grootstad in wording.
Hierna zijn we doorgereden naar een gebedsplaats van het sjamanisme, dat hier in Mongolië nog heel sterk leeft. Echt een heel mooi en sober zicht, houten driepikkels met simpelweg sjaaltjes aan in verschillende kleuren afhankelijk van wat de vraag is die jij hebt voor de 'goden' (ik denk eerder dat ze bedoelde natuurkrachten, aan de hand van de uitleg, maar zij sprak over goden). Daar bovenop had ik ontzettend veel geluk aangezien een familie met een sjamaan net op dat moment een rite gingen starten, iets wat de gids zelf ook nog nooit had kunnen zien, aangezien dit niet alle dagen gebeurt, en daarbovenop kregen we toestemming om toe te kijken. Zo heb ik van dichtbij een gedeelte van een ritueel kunnen meemaken waarbij de 'goden' worden opgeroepen om neer te dalen in het lichaam van de sjamaan (die trouwens een vrouw was, even tussendoor). Echt een bizarre gewaarwording om dit te aanschouwen, ik voelde me heel klein en in het begin echt heel ongemakkelijk omdat ik iets dat van hun is echt niet wou verstoren, dit is iets heiligs waarbij mensen iemand willen aanroepen om iets aan te vragen, en dan sta jij daar als buitenstaander wat toe te kijken, maar na eventjes ging dit gevoel helemaal weg, overdonderd door wat ik hier aanschouwde. Eigenlijk brengen ze de sjamaan in trance door bepaalde dingen te zeggen en op een bepaalde manier te zitten en bewegingen te maken met wierook en belletjes en een mondharpje en drum (de laatste twee bespeelde zij zelf), en dan na een tijdje zit daar echt iemand anders, het is zo moeilijk om dit te geloven en dit klinkt sowieso super bizar, maar heel die houding was anders, die stem was anders (blijkbaar was ook de taal iets anders aangezien het een oudere Mongoolse taal was volgens de gids, maar dat kan ik natuurlijk niet echt horen), en dan komt het erop aan om deze nieuwe geest dingen aan te bieden, blij te maken en hem te overtuigen om jou te helpen. Na een tijdje beslist dan de geest dat hij weer weg wil en ontstaat een nieuw ritueel waarbij een andere wordt opgeroepen, en zo gaat het voort. Ik heb deze vrouw zien veranderen in een heel oude en boze man en een heel lief oud dametje, maar zo anders, heel die lichaamshouding was anders. Ik sta hier natuurlijk erg kritisch tegenover en ik kan niet werkelijk geloven dat er echt een geest neer gedaald is, maar wie weet wat onze hersenen kunnen, en is het uiteindelijk niet altijd net wat je gelooft dat gebeurt? Als deze mensen echt geloven dat dit kan, waarom zou het dan niet gebeuren?
Na een tijdje heb ik besloten om verder te gaan met de tour, zodat zij hun ritueel in alle rust en stilte verder konden zetten. Na het bezichtigen van een boeddha-beeld zijn we gaan lunchen in een Mongolisch restaurant (ik ben de naam alweer vergeten, maar het is een soort van deeg gefrituurd in de pan met olie en binnenin rundsvlees) om in de namiddag het Winter Paleis van Bogd Khaan te gaan bezichtigen, echt alweer een prachtig stukje oude tempel naar Tibetaanse gewoonten, met vanbinnen de meest prachtige beschilderde doeken en Thangka's (Tanka?Thanka?).
Om de dag af te sluiten, zijn we naar een ensemble gaan kijken met een voorstelling van traditionele zang en dans, echt prachtig om te zien hoe de tradities door jongeren in leve worden gehouden, hoe trots deze mensen zijn op hun land en cultuur. Al deze prachtige instrumenten, de keelzangers, de manier van dansen en de traditionele klederdracht, geen wonder dat de Mongolen hier trots op zijn.

De volgende dag zijn we gestart met ontbijt om daarna de Gandan Khiid tempel te gaan, waar het boeddhisme nog gepraktiseerd wordt en monniken leven. Op het plein zat het hier vol met duiven, die je naar gewoonte uit de hand moet voederen, grappig gevoel om zo tussen een paar honderd duifjes te zitten en hen eten te geven uit je hand. In één van de tempels staat een 26 meter hoge boeddha, echt zo groot, daar sta je dan klein te wezen om dit prachtige beeld en de tempel te kunnen bewonderen. Rondom stonden allemaal beeldjes van de god van de leeftijd, die je aanbidt om op een mooie leeftijd gelukkig te kunnen sterven, en elke keer wanneer iemand op leeftijd sterft, kan je dan zo'n beeldje in deze tempel komen plaatsen zodat de gestorven persoon eigenlijk een soort van godenstatus verwerft, of toch dit is wat ik van de gids begrepen heb. In ieder geval een prachtig beeld om honderden dezelfde beeldjes in glazen kasten te zien staan. Ook kan rond het beeld lopen om alle rollen te draaien, want in elk 'tonnetje' zit een rol met tekst en door ermee te draaien, heb je dit gelezen. Heel mooi om te zien hoeveel mensen hier komen om overal aan te draaien en zich tot de goden te wenden, dit is een zicht dat wij niet kennen.
Een beetje verder in één van de andere tempels op dit gebied leven en studeren de monniken, en zij storen zich er niet aan als je even binnenkomt en in stilte meeluistert naar het lezen van de Sutra. Het is leuk om een stukje van deze manier van leven mee te pikken, maar het was nog leuker om te zien dat dit ook gewoon jongens zijn, lachen en giechelen en met hun gsm bezig zijn, geeuwen, een beetje vooruit staren en dromen, dit is gewoon studeren zoals overal, alleen een andere (naar mijn mening ook heel mooie) discipline :)
In de namiddag ben ik tenslotte het museum over de nationale geschiedenis gaan bekijken: een museum dat teruggaat tot de oertijd. Een heel leuk museum om meer te weten te komen over de geschiedenis van Mongolië en het ontstaan van tradities dankzij verschillende invloeden van verschillende andere culturen. Alweer een mooie afsluiter van de dag. Zo meteen ga ik eens kijken wat deze stad nog meer te bieden heeft zodat ik de komende dagen kan vullen, maar dat zal wel geen probleem zijn, en over twee dagen vertrek ik naar het platteland, ik kan niet wachten om ook die kant van Mongolië te leren kennen.