Vrijdagavond ben ik samen met David nog lekker iets gaan drinken, op de laatste avond in Beijing. Daar ontmoetten we twee jongens uit Zweden en later nog twee andere jongens uit Canada. Het werd dan ook een gezellige avond waarbij we veel konden leren want na een paar pintjes wordt ook David een klein spraakwatervalletje ;)
Een van de Canadese jongens sprak over Beijing als een 'slow grower' waarmee hij bedoelde dat het even tijd kost om te wennen aan deze immense Chinese stad en haar aparte cultuur, maar eens je eraan gewend ben dat je ervan begint te houden. Ik denk dat hij daarmee wel de nagel op de kop sloeg: het kost tijd om deze cultuur, zo verschillend van de onze, te leren begrijpen en appreciëren, maar na een paar dagen Beijing geraak je er wel aan gewend en zie je de vele mogelijkheden in deze stad. Gisteren in het hostel zij een Australische jongen net hetzelfde over Moskou, en ik denk dat daar inderdaad hetzelfde geldt, ook al is het zo anders, ook in Rusland heb je tijd nodig om te wennen aan de Russische gewoontes. Misschien telt dit wel voor zo goed als alle steden die behoren tot een ander continent of een andere cultuur dan de onze :)
Toen ik later thuiskwam, lag er een briefje voor mij aan de deur waarop stond dat mijn gids me zou opwachten om me naar het station te begeleiden, een gehele verrassing aangezien op mijn planning stond dat ik op eigen gelegenheid daar moest geraken. Toen ik dan 's avonds had uitgecheckt, bleek het hetzelfde meisje te zijn als het meisje dat ons opgehaald had toen we aankwamen, en ze was wat vroeger dus hebben we samen al kletsend onze tijd gevuld (en heb ik opgemerkt hoe verschillend de wereld kan zijn vanuit een ander perspectief). Toen werd het tijd om naar het station te vertrekken, daar afgezet ontmoette ik een medereizigster, Daila from Australia, die ook voor de eerste keer alleen op reis is en eerst naar Japan is geweest om nu naar Ulan-Ude en dan Moskou en Sint Petersburg te trekken. Zo zie je maar, ik ben dus niet de enige toerist op deze trein! Ze zit echter ergens helemaal anders, maar ik denk dat ik haar één van de dagen wel een bezoekje kan gaan brengen, uiteindelijk zit ik toch alleen in mijn coupé, en alleen in de coupé naast mij zit nog een hoopje Chinezen, voor de rest is het hier leeg met een grumpy provodnik ;) Het is toch een beetje thuiskomen op deze Russische trein met deze boos uitziende meneer, die uiteindelijk best wel lief is en alvast alle papieren voor mij ingevuld heeft voor aan de grens :D

Dag 38; Krasnojarsk
Na een lange rit door een prachtig herfstlandschap ben ik gisteren aangekomen in het grijze Krasnojarsk. Daar stond een mevrouw me op te wachten om me naar de homestay te brengen, een kamertje in haar appartement. Best speciaal om in het huis van een ander te leven, maar ook heel gezellig om de typische geluiden van een bewoonde plek te aanhoren, bezoek te krijgen van zoon en zijn vriendin die een snelbezoekje brengen en komen eten, een beetje hangen voor mijn laptop, het voelt bijna als thuis :)
Als ik hier zit bij Nadya die amper Engels spreekt en toch haar thuis openstelt voor vreemden, dan bedenk ik me dat ik dat ook best wel zou willen doen. Het moet best speciaal zijn om op die manier mensen van overal te leren kennen, gewoontes leren (h)erkennen, en gewoon een beetje leven in je huis te hebben.

Vandaag ben ik dan een (te) snelbezoekje aan het Stolby natuurreservaat gaan brengen met de Engelssprekende Anna, leeftijdsgenoot en werkende student. Het werd een gezellige wandeling (of zeg ik beter heuse berg- en rotsbeklimming over moeilijk begaanbare paden en steile rotswanden?) aangevuld met een babbel over alles en niets, over studeren, filosofie en reizen, over verschillen tussen culturen (Russen houden niet van Chinezen denk ik, net zoals Mongoliërs niet van Chinezen houden. Ok, er is misschien een groot verschil en misschien is hun hoeveelheid best angstaanjagend, maar het zijn tenslotte toch ook maar mensen zoals jij en ik? Zo zie je maar hoeveel invloed geschiedenis, politiek en onderwijs hebben op het perspectief van individuen...), aangevuld met weetjes over Krasnojarsk en dit mooie natuurreservaat, waar beren leven (!), maar die we helaas (gelukkig volgens Anna) niet zijn tegengekomen (hoewel er toch sprake was van enkele twijfelachtige voetsporen, boeh!). Als ik hier ben, zie ik hoeveel voor- en nadelen zo'n begeleidende gids heeft: natuurlijk weet je niet de wegen (ik was zelf nooit zo zot geweest op te klimmen waar zij mij leidde, maar zij was denk ik wel blij om eens een jong meisje te begeleiden waarmee ze zo'n dingen kan proberen) en alle leuke weetjes blijven ook achterwege, maar ik had het toch fijn gevonden om wat langer te verblijven, maar daar dacht ik dan zelf weer pas aan na het laattijdige middageten en wanneer we alweer op de bus terug zaten, maar uiteindelijk ben ik best wel moe en voldaan :)

Morgen ga ik deze stad verkennen, en ik kreeg ondertussen een berichtje van de zoon des huizes dat hij een Engels boek voor mij heeft dus misschien kan ik dat ook ineens oppikken :) (ik word echt al heel deze reis omringd door schatjes, van vrouwen die lolly's geven tot jongens die boeken zoeken, hopelijk blijft het geluk aan mijn zijde ;)). Update: vandaag de stad verkend, wou naar het regionale museum, zogezegd het beste museum van Siberië met een leuk souvenirwinkeltje waar je toffe kaartjes e.d. kan kopen, maar helaas! Poetsdag, van alle dagen net vandaag? Dju toch... Dan maar wat rondgewandeld, musjes gevoederd, veel te dure, maar heerlijke koffie gaan drinken, nog beetje wandelen, iets gaan drinken en wachten op Igor (zoon van), die dan blijkbaar ook bij de mama ging eten vandaag dus met mij de bus heeft genomen en ineens met mij boodschapjes voor morgen is gaan doen, handig! Morgen dus doucheke nemen, inpakken, pasta koken voor op de trein en hupsakee, op naar de volgende en laatste stop (en een blij weerzien, hihi). Het voelde best raar vandaag toen ik rustig zat te genieten op een bankje en plots besefte dat dit de laatste stop alleen was, bijna het einde... Of alvast een begin?